بررسی شیوع و نوع الگوی بیکاری در بیماران مبتلا به اختلال خلقی دوقطبی شهر اصفهان و مدیریت آن بر مبنای مشاوره ی شغلی توانبخشی

زمینه و هدف: بیکاری یا الگوی ناصحیح کار یکی از آسیب های ناشی از ابتلای به بیماری روانی و از بزرگترین مشکلات جامعه بوده، که منجر به هدر رفتن سرمایه های کلان ملی شده است. هدف از انجام این مطالعه بررسی میزان شیوع و الگوی بیکاری در بیماران مبتلا به اختلال خلقی دوقطبی شهر اصفهان می باشد. روش مطالعه: این پژوهش با استفاده از روش درونه ای و از طریق نمونه گیری در دسترس بر روی 67 نفر از بیماران مبتلا به اختلال خلقی دوقطبی شهر اصفهان در طی سالهای 1395- 1396 انجام گرفت. داده ها با استفاده از مصاحبه و پرسشنامه ی خودگزارش دهی گردآوری شد و با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 21 موردتجزیه وتحلیل قرار گرفتند. یافته ها: 55/2 درصد از نمونه به طور کل بیکار بودند. 31/3 درصد از افراد یا به مشاغل پاره وقت مشغول بودند و یا اینکه به واسطه ی غیبت های متعدد به صورت دوره ای و دلبخواهی کار کرده و به طور منظم به کار مشغول نبوده یا در محل کار حاضر نمی شدند.تنها 13/4 درصد از این بیماران به کار تمام وقت مشغول بوده اند. نتیجه گیری: بالا بودن شیوع بیکاری در میان افراد مبتلا به اختلال دوقطبی که به بدتر شدن سیر و پیش آگهی این بیماری دامن می زند میتواند زنگ خطری برای مسیولین باشد؛ در این راستا اجرای برنامه های مشاوره ی شغلی توانبخشی منجر به کاهش آسیب شده و نتایج سودمندی را در پی دارد.

Keywords:

اختلا ل خلقی دوقطبی , الگوی بیکاری , مشاوره ی شغلی توانبخشی