نقش کوه الوند در بالندگی و شکوفایی شخصیت عرفانی باباطاهر

کوه الوند هم از منظر روایی و هم از منظر مشایخ تصوف و پیران همدان از دیرباز جایگاه ممتاز و منحصر به فردی داشته است. این جایگاه بیشتر به دلیل معنویت حاکم بر این کوه، غارها و چشمه های آن و هم به دلیل فضای بکر طبیعی آن بوده است. باباطاهر عریان همدانی مدت مدیدی از عمر خویش را در این کوه سپری کرده و در غارهای آن به ریاضت و مجاهده می پرداخته است. معنویت حاکم بر این کوه و همچنین چشمه جاری آن که در لسان امام صادق (ع) از آن تعبیر به چشمه بهشت شده است و بی گمان باباطاهر از آن نوشیده است، بی شک در شکل گیری شخصیت عرفانی باباطاهر در دوران جوانی و میانسالی موثر و مفید فایده بوده است. بابا به پیروی از انبیای عظام الاهی دور از هیاهو و غوغای شهر و کدورت های ناشی از اختلاط با خلق در دل کوه الوند به عبادت و ذکر می پرداخته است. وی پس از وصول به مکاشفات ربانی و الهامات غیبی در دوران میانسالی با کوله باری از عشق ومعرفت به شهر همدان بازگشته و تا دوران پیری و کهنسالی و وفات در آن شهر به سر برده است. این پژوهش به تبیین نقش کوه الوند در بالندگی و شکوفایی شخصیت عرفانی باباطاهر با تکیه بر دوبیتی ها و کلمات قصار باباطاهر پرداخته و نقش ملزومات طبیعی و ماوراء طبیعی کوه الوند در تکمیل شخصیت عرفانی باباطاهر را باز می نمایاند.

Keywords:

کوه الوند , شکوفایی , شخصیت عرفانی , ملزومات طبیعی , باباطاهر