معماری بومی سنتی، خوانشی نو در پاسخگویی به شاخص های معماری پایدار در اقلیم معتدل و مرطوب

ایجاد فرهنگ پایدار، نیازمند زنده کردن احساس اجتماعی، ارتباط و آمیزش با دنیای طبیعی و توجه به شیوه های معماری بومی است. معماری پایدار معماری پویاست و باید با ویژگی های اقلیمی، فرهنگی و طبیعت هر منطقه هماهنگ و سازگار باشد و آنچه معماری بومی را ماندگار و کم نظیر کرده است توجه به همین خصوصیات است. آنچه که به عنوان ارزش های بومی در معماری پایدار نام برده شد به جهت پاسخگو بودن به اقلیم و فرهنگ و اجتماع و بطور کلی حساسیت به محیط پیرامونش در ابعاد گونتگون بسیار ارزشمند است. توجه به این ارزشها به معنای تکرار کالبدی نمی باشد؛ بلکه تاثیر این ارزش ها در هر سه زمینه پایداری محیطی، اجتماعی و اقتصادی، قابل بررسی است و آنچه ما در راستای نیل به معماری پایدار به آن نیازمندیم بازبینی در مفهوم پایداری و توجه و استفاده از این ارزش ها و تلفیق آن با نیازهای امروز است. ساختمان های جدید ساخته شده در ایران محدود و اندک است. این ساختمان ها در کنار بناهای سنتی، می تواند الگوی مناسبی برای طراحی و احداث ساختمان های اقلیمی در کشور باشد. بنابراین برای طراحی در این اقلیم معتدل و مرطوب باید همواره سعی بر آن باشد که همان اصول کلی موجود در معماری بومی مانند عناصر نیمه باز و نیمه بسته، کوران، گسترش در ارتفاع، جهت گیری فضاها، شکل بازشوها و در نظر گرفته شود. در نتیجه کشیدگی فم ساختمان عمود بر کشیدگی زمین، انحراف 30 درجه از جنوب جهت دریافت انرژی مناسب از خورشید، استفاده از جریان مناسب انرژی باد، ایجاد کوران در فضاهای داخلی بازشوهای وسیع و گسترده همراه با سایبان های مناسب و احیاء عنصر ایوان می تواند از راه حل های اقلیمی مناسب جهت تامین آسایش و بهینه سازی مصرف انرژی ساکنین این منطقه باشد. لذا بهینه سازی مصرف انرژی ساختمان را می توان، از بهینه سازی پارامترهای قابل تغییر در فاز طراحی معماری آغاز نمود نخستین گام در طراحی معماری ساختمان با هدف کاهش میزان مصرف انرژی، شناسایی دقیق و صحیح مشخصات آب و هوایی اقلیمی منطقه ای ست که ساختمان موردنظر در آن طراحی و احداث می شود.

Keywords:

معماری پایدار , معماری بومی سنتی , اقلیم , بهینه سازی , مصرف انرژی