بررسی رابطه عناصر شاخص شهری و حس مکان با رویکرد پدیدارشناسی

حس مکان موضوعی بسیار گسترده می باشد و دانشمندان در حیطه روانشناسی محیط این حس را مربوط با شخصیت افراد دانسته اند. تعلق خاطر به مکان، گاهی بسیار زیاد و گاهی نیز کم بوده و در این تغییرات عوامل زیادی دخیل می باشند. از سوی دیگر از آنجا که امروزه در سایه گسترش شهرها، عناصر شاخص شهری در حاشیه قرار گرفته و نیاز مبرم به توجه به این شاخص ها باعث می گردد تا حس مکان نیز تقویت گشته و حتی شاید بتوان این گونه عنوان کرد که، عناصر شاخص شهری خود به خود ایجاد نوعی حس مکان نموده و به گونه ای با هم در ارتباط هستند. در معماری سنتی حس تعلق خاطر به مکان تبدیل به آیتمی گردیده که با تمامی وجود در عناصر شاخص شهری رخنه کرده و کاملا قابل احساس می باشد. در اینجا این سوال مطرح میگردد که چگونه می توان حس مکان را در عناصر شاخص شهری در زمان حال و آینده جستجو نمود و در جهت تقویت حس تعلق مکان چه اقداماتی می توان انجام داد در این رابطه در این مقاله سعی بر اینست تا به بررسی رابطه بین عناصر شاخص شهری و حس مکان پرداخته شود. رویکرد پدیدارشناسی در همین راستا به ایجاد محیطی میپردازد که حس مکان در آن غنی بوده است. روش مورد استفاده در این پژوهش، روش توصیفی تحلیلی و مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای می باشد. هدف این تحقیق، رسیدن به رابطه ای بین عناصر شاخص شهری و حس مکان و تاثیر مطالعات پدیدارشناسانه بر این دو می باشد. در انتها پژوهش نتیجه می گیرد که مطالعات پدیدارشناسانه می تواند سبب افزایش حس مکان در عناصر شاخص شهری گرددو پیشنهاداتی در همین زمینه ارایه می دهد.

Keywords:

معماری , حس مکان , عناصر شاخص شهری , پدیدارشناسی