نظر لطف او در آیینه ی مهر آیین ما پژوهشی پیرامون جذبات رحمانی و قابلیت های عرفانی سالک در دیوان حافظ با نگاهی به جبر و اختیار
Publish place: Ourmazd Journal، Vol: 8، Issue: 26
Publish Year: 1394
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 486
This Paper With 13 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_OURMAZD-8-26_012
تاریخ نمایه سازی: 1 مرداد 1397
Abstract:
در طریق عرفان سالک برای رسیدن به کمال روحانی به دو نیرو متکی است؛ یکی استعداد و سعی و تلاش خود و دیگری لطف و عنایت حق تعالی عارفان بزرگ بویژه مولانا و حافظ در نگاه به این دو نیرو بیشتر چشم به عنایت الهی و جذبه ی رحمانی او دوخته اند اما از تشویق سالک به بذل تلاش و اظهار طلب در منتهای درجه ی خود، نیز غافل نبوده اند، چه همین تلاش هم به زعم ایشان یاوری توفیق حضرت حق است که داعیه و شوق دیدار محبوب را در دل سالک بر می انگیزد تا مشتاق طریق عرفان گردد. این دو نیرو که یکی جذبه ی رحمانی و دیگری جذبه ی طبیعی است، از دیدگاه جبر و ا ختیار هم قابل بررسی است، به این صورت که سالک اگر به اراده و سعی خود اعتماد کند، گویی برای خویش اختیاری قایل شده و اگر فقط به لطف و جذبه ی او دل بندد و منتظر انتخاب از سوی رحمان باشد، این گونه برداشت می شود که سالک به جبر و سلب اختیار از خود معتقد شده است، حافظ با درک این دو جذبه به طور قاطع اولویت را به جذبه ی رحمانی میدهد و در جنب آن، سالک را نیز به تلاش و بذل کوشش تشویق می کند، چه معتقد است سعی و تلاش سالک هم به عنایت و لطف حق به وقوع پیوسته، پس در هرحال سالک وظیفه دارد میان دو حالت رد و قبول، خوف و رجا، قبض و بسط، امر و نهی و... در نوسان باشد.
Keywords:
Authors
علی محمد پشت دار
دانشیار گروه زبان وادبیات فارسی دانشگاه پیام نور
فریده قندهاری ابیانه
کارشناس علوم اجتماعی آموزش و پرورش م ۷ تهران