مقایسه سطح پایداری در کشورهای اسلامی جنوب غربی آسیا و کشورهای صنعتی با استفاده از شاخص جاپای بوم شناختی

کشورهای صنعتی به دلیل پیشرفت های صنعتی زیاد دارای جاپای کربن بالایی بوده و به همین دلیل کسری بوم شناختی خود را که تا حدود زیادی ناشی از همین افزایش جاپای کربن می باشد از طریق کشورهایی که جاپای کربن کمتری دارند جبران می کنند که از جمله این کشورها می توان به کشورهای اسلامی جنوب غربی آسیا مانند افغانستان، عراق و سوریه اشاره نمود. به طور کلی در دهههای اخیر و با انتقال صنایع آلوده کننده از کشورهای صنعتی به کشورهای اسلامی روند روبه رشد ناپایداری در این کشورها سیر صعودی یافته است و روز به روز وخیم تر میشود. لذا این نوشتار برآن است تا با روشی تحلیلی اسنادی و با بهره گیری از آمار ارایه شده توسط شبکه جهانی جاپا (GFN) به بررسی و مقایسه سطح پایداری در کشورهای اسلامی جنوب غربی آسیا (ایران، اردن، ترکیه، سوریه، عراق و افغانستان) و چند کشور نمونه صنعتی (انگلستان، ایالات متحده، فرانسه، آلمان و روسیه) با توجه به میزان جاپای بومشناختی هر کدام از این کشورها بپردازد. نتایج پژوهش نشان داد که تنشها، فشارهای سیاسی، نظامی، اجتماعی و فرهنگی که از سوی دنیای صنعتی به کشورهای جنوب غرب آسیا اعمال میشود در راستای جبران کسری بوم شناختی کشورهای صنعتی در کشورهای اسلامی مورد مطالعه می باشد که این امر موجب شده است تا در چند دهه اخیر کشورهای صنعتی روند رو به پایداری را پیش گرفته و کشورهای اسلامی نمونه رو به ناپایداری هر چه بیشتر حرکت کنند.

مقایسه سطح پایداری در کشورهای اسلامی جنوب غربی آسیا و کشورهای صنعتی با استفاده از شاخص جاپای بوم شناختی Keywords:

توسعه پایدار , شاخص جاپای بوم شناختی (EF) , ظرفیت زیستی (Bc) , کشورهای در حال توسعه , کشورهای صنعتی