بررسی کیفیت محیط های شهری و میزان زیست پذیری شهرها

یکی از مفاهیمی که امروزه توجه زیادی را به خود جلب کرده، حوزه ای از مسایل زندگی انسان است که از آن به کیفیتزندگی تعبیر می شود. از کیفیت زندگی، تعاریف متعددی ارایه شده است. کیفیت را شادمانی فردی یا رضایت مندی اززندگی و محیط، نیازها و امیال و همچنین دیگر فاکتورهای محسوس و نامحسوس- که خرسندی کلی را تعیین می کند میداند. زیست پذیری در معنای اصلی خود به مفهوم دستیابی به قابلیت های زندگی است و درواقع همان مفهوم دستیابی بهکیفیت برنامه ریزی شهری خوب یا مکان پایدار است. به طورکلی چهارچوب مفهومی عمومی در ارتباط با زیست پذیری،کیفیت زندگی و بهزیستی مورد پذیرش قرار نگرفته است. در واقع در مورد اینکه زیست پذیری چیست و چگونه اندازه گیریمیشود توافق وجود ندارد. مفاهیم زیست پذیری، قابلیت زندگی، کیفیت محیط زندگی، کیفیت زندگی، رفاه، رضایت مندیو غیره دارای همپوشانی بوده و اغلب در معانی مشابه به کار می روند. رشد و گسترش ابعاد فیزیکی و اجتماعی شهرها،ناشی از افزایش جمعیت شهری، تاثیرات قابل توجه و در عین حال اجتناب ناپذیری را بر زندگی شهری گذاشته است. اینتاثیرات طیف وسیعی از معضلات و مشکلات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و نابسامانی های کالبدی فیزیکی - را شامل میشود؛ ضمن اینکه هر یک از ابعاد مذکور در ارتباط متقابل، یکدیگر را نیز تحت تاثیر قرار می دهند. آنچه که در این بین ازاهمیت فوق العاده ای برخوردار است روابط انسان ها در ابعاد کمی و کیفی آن است. دیگر همچون گذشته از روابط گرم وصمیمی ساکنان محله های شهری خبری نیست و روابط انسان ها فقط در قالب های رسمی، کاری و اداری تعریف میشود؛ که این خود بر مشکلات موجود دامن می زند و هم می تواند منشا بسیاری از مسایل اجتماعی و روانی دیگر باشد والبته این موضوع در شهرهای بزرگ نمود بیشتری داشته و دارد. روابط چهره به چهره، احساس تعلق، روابط اجتماعی و...از ویژگی های خاص این محلات بود که بعضا در تعریف اجتماعات محله ای از همین ویژگی ها نام برده می شود.

Keywords:

زیست پذیری , کیفیت محیطی , رضایتمندی , محیط های شهری