اثر بخشی آموزش تکنیک های طرحواره درمانی برتعدیل طرحواره های ناسازگار و سبک های فرزند پروری

کیفیت فرزند پروری و ارتباط والدین با فرزندان دارای اهمیت ویژه ای است. نقش طرحواره های ناسازگار در نگرش افراد و کیفیت روابط با دیگران از جمله رابطه والد - فرزند، قابل توجه می باشد پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر بخشی آموزش طرحواره درمانی بر تعدیل طرحواره های ناسازگار و سبک های فرزندپروری انجام شد. پژوهش از نوع شبه آزمایشی و طرح پیش ازمون - پس ازمون با گروه کنترل است. جامعه آماری، والدین دارای نوجوان 12 تا 18 ساله شهر قم می باشد. 30 پدر و 30 مادر به روش نمونه گیری در دسترس در سال 96 - 95 انتخاب شدند. ابزار، پرسش نامه طرحواره یانگ جهت سنجش طرحواره ها و شیوه های فرزندپروری بامریند جهت تعیین سبک فرزندپروری می باشد. از بین 30 مادر به طور تصادفی 15 نفر به عنوان گروه کنترل و 15 نفر به عنوان گروه آزمایش انتخاب شدند مداخله آموزشی گروه آزمایش به جلسه یک ساعته طرحواره درمانی بود. سپس مرحله پس آزمون در دو گروه انجام شد داده ها با نرم افزار spss20 و ازمون های تحلیل کواریانس چند متغیره میانگین و انحراف معیار تجزیه و تحلیل شدند. نتایج تحلیل کواریانس نشان دادن طرحواره های خویشتن داری ناکافی، استعداد و، معیارهای سرسختانه، ایثار، اطاعت، گرفتار، شکست، نقص/ شرم و بی اعتمادی بین گروه آزمایش و کنترل تفاوت معنی داری و در سبک های فرزندپروری سهل گیرانه (P=0/024) مقتدرانه (P=0/02) و استبدادی (P=0/05) نیز بین آنها تفاوت معنی داری است. پس دوره آموزشی بر تعدیل طرحواره ها است و سبک های فرزندپروری موثر و با اصلاح طرحواره های والدین می توان به انتخاب سبکهای مناسب فرزندپروری امیدوار بود.

Keywords:

طرحواره درمانی , طرحواره های ناسازگار , سبکهای فرزند پروری