بررسی تاثیر روانشناسی محیطی در طراحی مجتمع مسکونی با رویکرد حس تعلق به مکان

با نظر به رشد جمعیت و شهر نشینی ، در زمان حاضر چاره کار در بلند مرتبه سازی رواج یافته است. پیشرفت و توسعه فناوری و تخصصی تر شدن علوم مختلف از جمله معماری در کنار مسایل مربوط به روانشناسی محیطی و حس تعلق به مکان، از جمله عواملی هستند که بر آسایش و آرامش انسان تاثیر می گذارند. براین اساس بهره گیری از علوم رفتاری و القاء کردن تعلق به مکان در طراحی مجموعه های مسکونی در خصوص ارتباط رفتاری انسان و محیط کالبدی مهم می نماید. تا بتوان به ایجاد بستری کالبدی برای عرصه تعاملات اجتماعی نایل شد. اهمیت شناخت کافی از موضوع طراحی ، نقش تعاملی محیط فیزیکی در پیشبرد یا سرکوب از او و همچنین بهره جستن از این تعامل از مهمترین عوامل هستند. پژوهش حاضر از طریق مطالعات کتابخانه ای با روش تحلیلی – توصیفی از تکنیک های ترکیبی استفاده شده است. جمع آوری داده ها از بین کتب و مقالات بوده است در گام نخست ماهیت دانش روانشناسی محیطی و حوزه های کارکردی آن را مورد بررسی قرار می دهد و سپس به بیان شناخت فضاهای جمعی و حس تعلق افراد به مکان زندگی و عناصر و اجزای تشکیل دهنده حس تعلق به مکان است.و در نهایت نتایج پژوهش نشان می دهد بحث روانشناسی محیطی و نقش آن در معماری آنچه روانشناسی محیط را از سایر شاخه های روانشناسی مجزا میکند، بررسی رفتارهای متکی بر روان انسان و محیط است. . پس از شناخت، ارزیابی و تحلیل محیط و نیاز های رفتاری ، در راستای طراحی شهری متناسب با الگوهای رفتاری سالم شهروندی، می توان مرحله ی طراحی را نیز در نظر گرفت. که این مرحله را کوششی برای ابداع راه حل های قبل از اجرا می دانند که در رویکردی تحلیلی که به تجزیه و تحلیل و ارزیابی و گزینش نیز می پردازد، قصد دارد تا با آفرینشی کالبدی امکان تحقق اهداف طراحی را در زمینه شهر ممکن کند.

Keywords:

روانشناسی محیطی , مجموعه مسکونی , حس تعلق به مکان