امکان سنجی اسکان موقت زلزله زدگان ساکن در بافت تاریخی کاشان از طریق بهره گیری از ظرفیت آب انبارها

با عنایت به زلزله خیزی بالای شهرهای ایران و بررسی ابعاد بحران در شهرهای دارای بافت با ارزش و نیز بررسی تجارب زلزله های به وقوع پیوسته، موضوع اسکان موقت زلزله زدگان از جمله مباحث مهمی است که حل منطقی آن می تواند از بروز و یا گسترش بحران های ثانویه ممانعت نماید. تجارب زلزله های پیشین نشان می دهد که افراد حادثه دیده به ویژه در بافت های تاریخی که قرابت های اجتماعی در آنها عمیق تر است، تمایل بیشتری به ماندن در محدوده ی مکانی از خود نشان می دهند. چنانچه شرایطی برای تحقق این مهم فراهم شود، می توان انتظار داشت که پایداری اجتماعی و بازگشت به شرایط عادی در مدت زمان کوتاه تری محقق خواهد شد. با عنایت به این مهم، پرسش اصلی پژوهش آن است که آیا موضوع اسکان موقت در بافت های تاریخی از طریق بهره برداری مناسب از معماری آب انبارها، قابلیت تحقق دارد روش انجام پژوهش کیفی است. نخست با تمرکز بر مطالعات کتابخانه ای و بررسی تجارب زلزله های پیشین، الگوهای اسکان موقت مورد تحلیل قرار گرفته است. سپس به مولفه ی حس تعلق به مکان در ساکنان بافت های تاریخی و اهمیت قرابت های اجتماعی در این محیط ها، پرداخته شده است. در ادامه برای امکان سنجی اسکان موقت در بافت های تاریخی بر اساس بهره گیری از ظرفیت های موجود، آب انبارهای بافت تاریخی کاشان رصد و با تکیه بر نقشه های GIS، به تحلیل نمونه ها پرداخته شد. یافته های تحقیق نشان می دهد که با مناسب سازی و تقویت آب انبارها پیش از بحران، ضمن آنکه میزان و نحوه خدمات رسانی مدیریت خواهد شد، دامنه بحران به میزان قابل توجهی کاهش خواهد یافت و زمینه های تقویت امکانات و تجهیزات پیش از وقوع بحران، فراهم تر خواهد شد.

Keywords:

زلزله , اسکان موقت , بافت تاریخی , کاشان , آب انبار