تاملی بر بازتاب علم معانی در اشعار خواجوی کرمانی با رویکرد انتقادی

علم معانی، علم پنهان و درونی شعر است. علمی است که به معانی ثانوی جملات می پردازد و با درک و فهم مخاطب و ثاثیر کلام بر او مربوط میشود. شعرا و نویسندگان همیشه برآن بوده اند تا شعری بسرایند و نوشته ای بنویسند که خالی از هرگونه عیب و نقص و در اوج فصاحت و بلاغت باشد؛ اما گاهی نیز اشکالاتی بر شعر شعرا و کلام نویسندگان وارد است. خواجوی کرمانی، شاعر مشهور سبک عراقی، در دوره ای از تاریخ ادبی ایران زمین شعر می سروده است که شعر بزرگان ادب پارسی دست به دست می گشته و در محافل مختلف نقل می شده است. دانستن علم معانی و استفاده از آن یک ضرورت و مایه فخر و مباهات بوده است. این مقاله نقدی بر زیبا شناسی عیوب کلام )تنافر حروف و غرابت استعمال( است با ذکر شواهدی از اشعار خواجوی کرمانی. روش کار در این مقاله توصیفی، تحلیلی است و با استفاده از منابع کتابخانه ای تهیه شده است.

Keywords:

معانی , عیوب کلام , خواجوی کرمانی