بررسی و مقایسه کارآیی نسبی استانها در مدیریت کلان ورزشی در طول برنامه سوم و سالهای ابتدایی برنامه چهارم

امروزه، ورزش و تربیت بدنی به قدری مهم شده است که برخی از جامعه شناسان آن را دین مدنی جامعه معاصر میدانند. با توجه به اهمیت این امر و وجود برخی ناکارآمدیهای مدیریتی در سطوح کلان ورزشی، در این تحقیق سعی بر آن شد با توجه به کمیت و کیفیت اعتبارات توزیع شده بین استانها در سالهای 86 - 79 و در نظر گرفتن برنامه های مدون و همچنین منابع موجود در دستیابی به اهداف این برنامه ها، کارآیی مدیریت ورزشی هر استان با توجه به ورودی و خروجیهای مربوط محاسبه شود. روش پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش جمع آوری داده ها از نوع توصیفی-تحلیلی است. ابزار گردآوری داده ها، اسناد کتابخانه ای و سالنامه های استانی مرکز آمار ایران است. با در نظر گرفتن دو شاخص ورودی (مکان های ورزشی سرپوشیده و روباز و بودجه فصل تربیت بدنی) و چهار شاخص خروجی (مدالهای المپیک، پاراالمپیک، جهانی، آسیایی و ملی؛ مردان و زنان تحت پوشش ورزش قهرمانی؛ نسبت زنان به مردان تحت پوشش ورزش قهرمانی؛ داوران و مربیان آموزش داده شده)، در مدل تحلیل پوششی داده ها در دوره پنج ساله برنامه سوم و سه سال اول برنامه چهارم کارآیی نسبی استانها اندازه گیری شد. در برنامه سوم، استانهای قم، گیلان، قزوین، زنجان، سیستان و بلوچستان به عنوان کارآترین و در سه ساله نخست برنامه چهارم، استانهای کهگیلویه و بویراحمد، خراسان رضوی، گیلان، همدان، تهران، مازندران، یزد، فارس و اصفهان به این مهم دست یافتند. در نهایت، با تحلیل حساسیت شاخصها مشخص شد، از میان شاخصهای ورودی، سرانه بودجه بیشترین تاثیر را بر کارآیی استانها دارد. همچنین از میان شاخصهای خروجی، تعداد مربیان و داوران مهمترین گزینه برای تغییرات و تاثیرات است.

Keywords:

کارآیی , تربیت بدنی , بودجه , تحلیل پوششی داده ها