اثر 8 هفته تمرین استقامتی و مهار کننده نیتریک اکساید بر آپلین بافت چربی در رت های نر سالمند

زمینه و هدف: آپلین توسط بافت چربی ترشح می شود و نقش مهمی در فرآیندهای التهابی ایفا می کند و به نظر می رسد به عنوان یک سایتوکاین ضدالتهابی عمل می کند. هدف از اجرای این پژوهش بررسی اثر هشت هفته تمرین استقامتی و مهار کننده نیتریک اکساید بر آپلین بافت چربی، گلوکز و انسولین در موش های صحرایی نر سالمند بود. روش تحقیق: به همین منظور 24 سر رت نر با نژاد ویستار 22 ماهه از انستیتو رازی خریداری و به مرکز تحقیقات منتقل شدند که به صورت تصادفی به چهار گروه کنترل، تمرین، مهارکننده و مهارکننده -تمرین تقسیم شدند. دوره تمرینی به مدت 8 هفته اجرا شد که هر هفته 5 روز و شدت تمرین 75-80 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی بود. گروه مهارکننده- تمرین همراه با دوره 8 هفته ای تمرینات، به صورت محلول با آب آشامیدنی به مقدار 0/75 میلی گرم/ میلی لیتر (معادل 100 میلی گرم به ازای هرکیلوگرم وزن موش ها در روز) L-NAME دریافت کردند. گروه مهارکننده طی دوره تنها مکمل دریافت نمودند. تمامی رت ها 72 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی و بعد از 24 ساعت ناشتایی کشته و نمونه های بافت چربی جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش آماری آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون توکی در سطح معنی داری p<0/05 انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد 8 هفته تمرین استقامتی موجب افزایش معنی دار سطح آپلین در بافت چربی رت های نر سالمند شد (p=0/0001) با این وجود، تغییری در سطوح گلوکز (p=0/15) و انسولین (p=0/83) پس از دوره تمرینات استقامتی در گروه ها مشاهده نشد. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرین استقامتی می تواند سطح آپلین بافت چربی را مستقل از انسولین و گلوکز افزایش دهد. بنابراین احتمالا تمرین استقامتی بتواند در کنترل وضعیت التهابی آزمودنی های سالمند نقش داشته باشد.

Keywords:

تمرین استقامتی , مهار کننده نیتریک اکساید , آپلین بافت چربی , موش های صحرایی نر سالمند