بررسی نقش مجنی علیه در سرایت جنایت ناشی از عدم تمکین به اقدامات درمانی

در انتساب جنایت به هر فرد، مهم ترین مساله صحت استناد جنایت می باشد و این استناد توسط عرف ارزیابی خواهد شد. فقها بر این نکته توجه داشته و در خلال بحث های مربوط به دیات این نکته مشاهده می شود. سوال این است که اگر فردی جنایتی بر دیگری وارد نمود و مجنی علیه امکان مداوای خویش را داشته باشد اما خود را معالجه نکرده و جنایت سرایت کند و منجر به فوت یا آسیبی بیش از جنایت اولیه شود. در این فرض جنایت ساری به چه فردی قابلیت استناد را دارد آیا مستند به جانی جنایت اولیه است یا جنایت ساری را می توان به مجنی علیه مستند نمود هرچند عبارات فقها عظام در این موضوع مختلف بوده و برخی قایل به مسیولیت جانی در جنایت مسری بوده و برخی مسیولیت جنایت مسری را متوجه شخص جانی می دانند اما از آنجا ملاک اصلی صحت امکان استناد جنایت می باشدو فهم آن توسط عرف خواهد بود کلام فقها را می توان به عنوان یکی از افراد عرف بررسی کرد و ممکن است مورد خدشه قرار داد. عبارات فقها که مستند به متون روایی صحیح بوده را نمی توان از این حیث بررسی نمود اما از آنجا که عبارات ایشان در موضوع مذکور به عنوان فردی از اعضا عرف قابل بررس و خدشه می باشد. ختم تمام ادله مطروحه به اصل قابلیت استناد برگشت داده می شود و ما در این تحقیق مساله را از این موضوع بررسی خواهیم کرد.

بررسی نقش مجنی علیه در سرایت جنایت ناشی از عدم تمکین به اقدامات درمانی Keywords:

مجنی علیه , سرایت جنایت , اقدامات درمانی