واکاوی طراحی فضای جمعی در معماری کاشان با رویکرد محیط های انعطاف پذیر

فضای جمعی و انعطاف پذیر به جز جوانب فیزیکی و کالبدی, نوعی فضای ادراکی و نمادین است که با خصلتی نظام مند و ماهیتی مرکب، با زمان اجتماعی و فرهنگ جامعه پیوندی ناگسستنی داشته و نسبیت فرهنگی و اجتماعی جامعه در ادراک آن موثر است و همچنین این فضاها حامل میراث تاریخی و فرهنگی جامعه است. وجود فضاهای جمعی نقش بسیار مهمی در جذب مردم و حضور آنها در شهرها داشته است. این حضور فرصت تعاملات و واکنش های اجتماعی را فراهم نموده و باعث بوجود آمدن خاطره جمعی مشترک ,حس تعلق به فضا میگردد. برای دست یابی به کیفیت انعطاف پذیری معماری و شهرسازی پرمحتوا و زنده باید به مفاهیم ساده و پیچیده در بستر طراحی توجه کرد. امروزه شهرهای ایران فاقد فضاهای جمعی و انعطاف پذیر لازم برای تحقق وتقویت حیات مدنی است. ازآنجا که فضاهای شهرهای ایران پس از اسلام، تحت تاثیر آموزه ها و الگوهای اسلام شکل گرفته، سوال پژوهش این است که معناوکیفیت مرتبط با این الگوها همراه با عوامل کالبدی به کار رفته در شهرها منجر به ایجاد فضاهای جمعی، منعطف و افزایش حضور مردم در این فضاها می گردد این مقاله بر آن است تا با برشمردن مهمترین عوامل موفقیت فضاهای جمعی و انعطاف پذیر با روش پژوهش کتابخانه ای از نوع توصیفی تحلیلی درشهر ایرانی اسلامی کاشان که ریشه در عوامل کالبدی و ذهنی این فضاها دارد به سوال پژوهش پاسخ داده شود.

Keywords:

فضای جمعی , تعاملات اجتماعی , معماری کاشان , محیط های انعطاف پذیر