روانشناسی محیط در فضا و کیفیت آموزشی کودکان

اوایل دوران کودکی، مرحله ای در زندگی است که افراد از حواس خود به طور کامل استفاده می کنند و ازاین طریق استکه ما به ادراک محیط پیرامون جهت یادگیری، ایجاد معانی و هویت می پردازیم .هدف از مقاله حاضر، شناخت چگونگیتاثیرات روان شناختی محیط ساخته شده بر کودکان و نیز چگونگی درک آنان از محیط پیرامون خود می باشد. در سال های اخیر با توجه به رشد روزافزون و وسعت تغییرات روشهای آموزشی، سازگار نمودن بستر یادگیری با تمامی جوانبنیازهای یادگیرنده، در کانون توجه متخصصین آموزش قرار گرفته است.چرا که محیط فیزیکی به سبب ساختار خودمیتواند تعاملات و در پی آن فرآیند یادگیری را تقویت و یا تضعیف نماید.از این رو تعریف نیازها و چگونگی سازماندهیبستری که چنین نحوه یادگیری، در آن قابلیت ظهور داشته باشد، از اهمیت ویژه ای برخورداراست. نوشتار حاضر با تکیهبر ذات جستجوگر و تجربه پذیر جهان کودک و به منظور پاسخگویی به تحولات گسترده روش های آموزشی، ضرورتبهره گیری از عامل روانشناسی محیط در محیطهای یادگیری را مورد تاکید قرار داده و در این رابطه برخی از راهکارهایانعطاف پذیر نمودن یک محیط یادگیری، قابلیت ها و مزیت های این عامل ارایه می گردد. آموزش و پرورش دوران کودکی ازدیرباز مورد توجه طیف وسیعی از دانشمندان و پژوهشگران بوده است.اما بررسی محیط های آموزشی از دیدگاه روانشناسی محیط موضوع جدیدی است که بحث در این مورد نگرش جدیدی را در ارتباط با نقش کالبد مدرسه در برنامهدرسی طرح نموده است .در سالهای اخیر با بهره گیری از علم روان شناسی محیط، تاثیر بسیاری از عوامل و عناصرمحیطی بر رفتار کودکان و نیز قدرت درک و یادگیری آنان تحلیل و بررسی شده است .پژوهش های بسیاری در این زمینهحاکی از این حقیقت است که برای داشتن یک سیستم آموزشی کارآمد، نیاز فراوان به داشتن محیط و فضایی با قابلیتهای درخور و مطلوب نیازهای روحی و روانی کودکان احساس شده است .در این راستا معماران و طراحان محیط نیز برایدستیابی به فرآیند طراحی صحیح و اصولی که بتواند نیاز کاربران کوچک را فراهم آورد، به سراغ بهره مندی از یافته هایعلم روان شناسی محیط آمده اند.

Keywords:

محیط انعطاف پذیر , عوامل محیطی , یادگیری کودک , تجربه پذیری , تغییرپذیری