اثر سن نسبی بر قابلیت های فیزیولوژیکی و مهارتی فوتبالیست های جوان

امروزه بیش از 250 میلیون فوتبالیست در بیش از 200 کشور وجود دارند. در بین فعالیت های گوناگون ورزشی که تدریس می شوند(مجله دانش و ورزش، 1393) فوتبال بدون شک جذاب ترین و پرطرفدارترین ورزش دنیااست. رمز جذابیت فوتبال غیرقابل پیش بینی بودن نتایج آن به دلیل ابتکار و خلاقیت های گروهی و فردی بازیکنان در پهنه مستطیل سبز است . نیازمندی های جسمانی و فیزیولوژیکی بازیکنان نخبه و توانمند فوتبال بسیار زیاد و متنوع است؛ بنابراین چنین بازیکنانی الزاما باید از ظرفیت ها و توانایی های جسمانی و فیزیولوژیکی بالایی برخوردار باشند تا آمادگی خود را در طول 90 دقیقه بازی فوتبال و یا در وقت اضافه حفظ کنند. یکی از مهم ترین دلایل پیشرفت بازی فوتبال در همه زمان ها پیشرفت تکنیک و تاکتیک و دارا بودن قابلیت جسمانی و فیزیولوژیکی طبق استاندارد ها بوده است. گفته می شود که کشور ما بیشترین طرفدار را در سطح قاره آسیاداشته و دارد و از این جهت با کشورهای اروپایی و دیگر کشورهای صاحب نام در فوتبال رقابت می کند اگر بخواهیم این رقابت به برتری بیانجامد و فوتبال ما بیش از پیش رشد کند ، ناگزیر باید اشکالات کمی و کیفی آن را از راه آموزش بهتر و آموزش زودرس بر طرف کنیم . طبیعی است که از بین افراد داوطلب برای عضویت در تیمهای فوتبال، باید افراد مستعدتر برای این رشته از سنین پایین انتخاب شده وتحت آموزش قرار بگیرند که این مقوله، بحث استعدادیابی را مطرح می کند. انتخاب ورزشکاران مستعد که درآینده تبدیل به بازیکنان موفقی شوند نیازمند استعدادیابی صحیح و اصولی می باشد.در استعدادیابی باید تا حد ممکن عوامل مداخله گر مضر را حذف کرد تا بازیکنان مستعدتر رشدکرده و درآینده فوتبالیست های بهتری تحویل تیم های بزرگسالان شوند . یکی از اصلی ترین عوامل مداخله گر در استعدادیابی سن تقویمی بازیکنان تیمهای پایه است که باعث ایجاد رقابتی ناعادلانه حتی بین بازیکنان یک رده سنی می شود. بدیهی است بازیکنان بزرگتر از نظر سنی معمولا از شرایط فیزیولوژیکی بهتری نسبت به کوچکترها برخوردارند. سیستمهای انرژی هوازی و بی هوازی تامین کننده انرژی فعالیت های ورزشی در افراد بزرگتر از کوچکترها رشد بیشتری دارد و قابلیت های انتروپومتریکی مانند قد، قامت، طول گامها، چگالی بدن و... وضعیت بهتری دارند(نیک واتی و همکاران ،2014).