رابطه علی هوش هیجانی و خودکارآمدی با عملکرد تحصیلی از طریق میانجیگری انگیزش تحصیلی در دانش آموزان پایه دهم شهر اهواز

هدف پژوهش حاضر آزمون الگوی رابطه علی هوش هیجانی و خودکارآمدی با عملکرد تحصیلی از طریق میانجیگری انگیزشتحصیلی در دانش آموزان پسر سال دهم دبیرستانهای شهر اهواز بود. در این مطالعه توصیفی- همبستگی، جامعه آماری را کل دانش آموزان پسر سال دهم دبیرستان های شهر اهواز تشکیل دادند که به روش تصادفی چند مرحله ای، 364 دانش آموز پایه دهماز بین نواحی دو و سه شهر اهواز به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای سنجش متغیرهای پژوهش از پرسشنامه خودکارآمدی عمومیشرر GSE-17 (1983)، پرسشنامه هوش هیجانی پترایدز و فارنهام (2001) و مقیاس انگیزش تحصیلی هارتر (1981) استفاده شد. ارزیابی مدل پیشنهادی با استفاده از روش تحلیل مسیر انجام گرفت. جهت آزمون روابط غیر مستقیم از آزمون بوت استراپ دردستور کامپیوتری ماکرو پریچر و هیز استفاده شد. بر اساس نتایج این پژوهش، مدل پیشنهادی از برازش مطلوبی با داده هابرخوردار بود. به طور کلی نتایج نشان داد که در کل نمونه تمامی ضرایب مسیر بین متغیرها به جز مسیر خودکارآمدی به انگیزشبیرونی از لحاظ آماری معنی دار بودند. همچنین نتایج نشان داد مسیرهای غیر مستقیم خودکارآمدی و هوش هیجانی با عملکردتحصیلی از طریق انگیزش درونی و انگیزش بیرونی معنیدار بودند. نتایج این تحقیق نشان داد که مدل پیشنهادی از نیکویی برازشخوبی برخوردار است و می تواند در شناخت عوامل تاثیرگذار در عملکرد تحصیلی مفید باشد. همچنین، این مدل میتواند به مثابهالگویی مطلوب برای تدوین برنامه های پیشرفت تحصیلی مثمر ثمر باشد.

Keywords:

خودکارآمدی , هوش هیجانی , انگیزش تحصیلی و عملکرد تحصیلی