تحلیل زمینه گرایی در معماری و نقش آن بر طراحی مراکز گذران اوقات فراغت

به دنبال روند دگرگونی در شرایط و عوامل موثر بر پهنه بندی شهرها و افزایش ابعاد اندازه شان به محیط طبیعی و حومه ها، توجه دوباره به حوزه های درونی شهر و آنچه از پیش وجود داشته به عنوانیک اصل تعیین کننده و اجتناب ناپذیر در جهت پایداری شهری بوده است.آنچه در این راستا در درجه اول اهمیت قرار دارد، زمینه است. زمینه به مثابه رویدادی است که عناصر شهری در درون آن شناخته،ساخته و پرداخته می شوند و زمینه گرایی دیدگاهی است که علاوه بر جنبه های صرفا کالبدی، به تدریج ابعاد انسانی وجنبه های فرهنگی، اجتماعی و تاریخی نیز در آن مورد توجه قرار می گیرد امروزه به دلیل روند رو به رشد جمعیت شهرنشین، تغییر در الگوی کار و زندگی و فاصله بیشتر از خاستگاه های طبیعی به عنوان مقر و بستر تامین آرامش فکری و روحی انسان در زندگی مدرن، نیاز به تفریح و فراغت افزایش یافته است .همچنین با توجه به اینکه فعالیتهای فراغتی طیف وسیعی از امور فرهنگی تفریحی را شامل می شوند، هر کدام نیازمند بسترهای خاص خود هستند، از اینرو گسترش مراکز گذران اوقات فراغت، با کاربری های مختلف، ضرورتی در حیات اجتماعی و فرهنگی شهرها به شمار میروند .از سویی دیگر، در طراحی چنین مراکزی در نظرگیری رویکردهای خاص معماری نقش مهمی در موفقیت آنها ایفا خواهد کرد .معماری زمینه گرا یکی از رویکردهایی است که علاوه بر حفظ رابطه طرح با شهر و زمینه به پیوند با محیط و فضا تاکید داشته و منجر به جذب کاربران بیشتر به این مراکز و حفظ رابطه با شهر نیز خواهد شد. استفاده از ویژگیهای معماری زمینه گرا در طراحی مراکز گذران اوقات فراغت علاوه بر کمک به جذب کاربران بیشتر به این مراکز، به حفظ رابطه بین این مرکز و شهر نیز منجر خواهد شد.روش تحقیق حاضر از نوع روش تحقیق توصیفی - تحلیلی بوده که در نهایت منجر به طراحی می شود و اطلاعات مورد نیاز از شیوه های کتابخانهای، میدانی، استنباط آماری و با استفاده از ابزار هایی نظیر متن، نقشه و عکس و .... صورت گرفته است.

Keywords:

زمینه گرایی , معماری , اوقات فراغت , محیط زیست