تاثیر مدیریت زمان بر اهمال کاری و خودکنترلی دبیران تربیت بدنی

هدف از پژوهش حاضر تعیین تاثیر مدیریت زمان بر اهمال کاری و خود کنترلی دبیران تربیت بدنی شهر تبریز بود. پژوهش از نوع توصیفی همبستگی بود که بر روی دبیران تربیت بدنی دوره متوسطه تبریز انجام شد. با توجه به تعداد کم جامعه آماری، نمونه گیری به صورت کل شمار در نظر گرفته شد و پرسشنامه های مدیریت زمان کویین (2003)، اهمال کاری تاکمن (1991) و خودکنترلی تانجی (2004) به صورت تصادفی طبقه ای توزیع و در نهایت 185 پرسشنامه بدون نقص و ایراد جمع آوری گردید. پس از تایید روایی صوری و محتوایی پرسشنامه ها توسط اساتید مدیریت ورزشی، پایایی پرسشنامه ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 0/66، 0/81 و 0/72 بدست آمد. در پژوهش از روش کمترین مربعات جزیی و نرم افزار PLS برای تجزیه و تحلیل داده ها، آزمون فرضیه های پژوهش، پرازش مدل مفهومی و همچنین محاسبه روایی همگرا و پایایی پرسشنامه و همچنین نرم افزار SPSS و شاخص های آمار توصیفی و ضریب همبسیتگ اسپیرمن در سطح معنی داری P≤0/05 استفاده شد. یافته ها نشان داد که مدیریت زمان بر اهمال کاری و خودکنترلی اثر مستقیم معنی داری دارد. همچنین تاثیر خود کنترلی بر اهمال کاری نیز معنی دار بود. با توجه به نتایج پژوهش و عدم ارتباط بین برخی مولفه های مدیریت زمان با اهمال کاری به نظر می رسد دبیران تربیت بدنی از عوامل اتلاف وقت آگاهی کامل ندارند و زمان در دسترس خود را نمی توانند مدیریت کنند که احتمالا برنامه ریزی ضعیف، ملاقات های برنامه ریزی نشده ، جلسات و عدم تفویض اختیار باشد. بر این اساس بهتر است آگاهی دبیران را نسبت به مولفه های مدیریت زمان ارتقاء داد.

تاثیر مدیریت زمان بر اهمال کاری و خودکنترلی دبیران تربیت بدنی Keywords:

اهمال کاری , دبیران تربیت بدنی , خودکنترلی , مدیریت زمان