نگرشی بر حکمروایی هوشمند به عنوان پارادایمی نوین در مدیریت شهری

روند سریع گسترش کلان شهرهای ایران بدون پیش بینی و استقرار ترتیبات نهادی و قانونی لازم برای کنترل و هدایت توسعه و ارایه خدمات متناسب در کل منطقه موجب بروز مشکلات و چالش های محتوایی متعدد، همچون گسترش سکونتگاه های غیر رسمی، تخریب محیط زیست، از بین رفتن اراضی مرغوب باغی و کشاورزی، آلودگی آب و خاک و هوا، ناکارایی شبکه حمل و نقل و غیره شده است . پرسشی که مطرح است، این است که چگونه می توان براین چالش ها غلبه کرد حل این چالش ها نیازمند الگوهای جدیدی است که بتوان از همه ظرفیت های جامعه در بخش های دولتی، خصوصی و مدنی استفاده کرد تا تولید و ارایه خدمات عمومی را حداکثر کرد. الگوی حکمروایی هوشمند میتواند نظریه ای جدید در پاسخگویی به انتظارات و مسولیت های جدید باشد، الگویی که می تواند راه برون رفت از وضعیت فعلی و روشی برای ارایه خدمات عمومی بهتر باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی شاخصها و تحلیل مفهوم حکم روایی هوشمند به عنوان پارادایمی نوین در مدیریت شهری، از حیث نوع، کاربردی- توسعه ای و از حیث روش، توصیفی- تحلیلی میباشد. در این تحقیق از مطالعات کتابخانه ای و اسنادی بهره گیری شده است. نتایج تحلیل ها نشان میدهند که حکم روایی هوشمند به نحوی ناگسستنی با رفاه شهروندان پیوند دارد و هدف آن فراهم نموندن بستر دسترسی زنان و مردان و کلیه اقشار جامعه به منافع و حقوق شهروندی است. به عبارتی حکمروایی هوشمند با مشخصه هایی همچون مشارکت، شفافیت، قانون مداری، پاسخ گویی، عدالت، مسیولیت پذیری، کارایی و اثربخشی در قالب یکی از ابعاد شهر هوشمند و مبتنی بر فناوری اطلاعات و ارتباطات، در پی دستیابی به مفاهیمی همچون دموکراسی، جامعه مبتی بر آرای مردم، مشارکت، حقوق بشر و توسعه پایدار میباشد

Keywords:

حکم روایی هوشمند , شهر هوشمند , مدیریت شهری , مشارکت