ارایه الگوهای احیای ارزش های باغ ایرانی در طراحی منظر شهری

در ده ه های اخیر توسعه شهرنشینی باعث افزایش ساخت و ساز و آپارتمان نشینی شد که این امر ناشی از محدودیت زمین شهری بود؛ محدودیتی که خود باعث کمبود فضاهای باز و سبز کافی در شهرها میشد. این مساله سبب توجه برنامه ریزان و طراحان شهری به تامین فضای سبز و فضای عمومی مورد نیاز شهرها گردید. امروزه در بسیاری از شهرها، فضاهایی به عنوان باغ، پارک، فضای سبز و ... ایجاد می شود اما طراحی و اجرای آنها معمولا سلیقهای است و از هیچ مبانی نظری خاصی در عرصه باغسازی استفاده نمیشود. با توجه به طراحی بوستان ها و پارک های معاصر می توان به این نکته پی برد که جامعه ایران خود به عنوان تمدنی اصیل ایجاد کننده باغ بوده ودارای سبکی مهم در باغسازی در جهان است، اکنون فاقد روشی جدید برای طراحی باغ و پارک میباشد. در این روش جدید میتوان از باغسازی ایرانی الگو گرفت. پس ضروری است که ابتدا این پدیده منحصر به فرد به درستی شناخته شود و سپس بر اساس الگوهای باغ ایرانی معیارهایی برای طراحی فضاهای سبز مدرن تبیین گردد؛ معیارهایی که با زندگی امروز بشر تناسب داشته و قابل اجرا باشند. این پژوهش در راستای تدوین ضوابط طراحی منظر بر اساس الگوی باغ ایرانی انجام گرفته و علاوه بر اینکه تلاش دارد باغ ایرانی را معرفی کند، در پی یافتن ویژگیهای خاص آن در طراحی منظر است. لذا در سه مرحله شامل شناخت، تحلیل و نتیجهگیری تنظیم شد. در این راستا از روش تجزیه و تحلیل کیفی جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات و استنتاج از داده ها استفاده شد.

Keywords:

الگوی باغ ایرانی , فضای سبز , طراحی منظر , سبک باغ سازی