امروزه
تغییرات ایجاد شده در
الگوی زندگی و ساختار خانواده، نیازمندی انسان به فضای قابل تنظیم و سازگار با محیط را روزبهروز افزایش میدهد. طراحی این فضاها باید توانایی پاسخگویی به
تغییرات اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی را در همه سطوح دارا بوده و بستر طراحی را به سمت معماری
انعطاف پذیر هدایت کند. ماهیت انعطاف پذیری به عدم قطعیت آینده در یک محیط ساخته شده و طبیعی پاسخ میدهد و ساختمان را از الگوی یکبار مصرف بودن خارج می کند.در این صورت نیاز به تفکر بلندمدت در طراحی با قطعیت بیشتری خود را آشکار کرده و طراحی را به سمت ساختار منعطف و
پایدار پیش میبرد. برای رسیدن به این هدف و دسترسی به فضای مطلوب که در طول سالیان جوابگوی نیازهای انسان بوده و با شرایط متفاوت خود را تطبیق دهد می بایست به بررسی اصول و مبانی این مهم پرداخت بنابراین پژوهش حاضر به صورت کیفی و با مطالعه کتابخانه ای به منظور بحث و بررسی در مورد زمینه های مفهومی و عملیاتی طراحی منعطف شکل گرفته و راهکارهایی را برای دستیابی به طراحی
انعطاف پذیر و سازگار ارایه میدهد.