طراحی انعطاف پذیر واحد های مسکونی و رضایتمندی ساکنین با رویکرد اقتصادی

انعطاف پذیری بعنوان یک واژه کلیدی در طراحی معماری امروز و به ویژه طراحی آینده بکار می رود تا معماری بتواند در طول زمان همچنان پاسخوی نیازها و خواست های کاربران خود باشد. با توجه به تفاوت مخاطبین واحدهای مسکونی و به طبع آن تفاوت نیازهای آنان، ساکنین این واحد ها غالبا برای تامین نیازهای کالبدی- سکونتی خود با ایجاد تغییراب در ساختار واحدهای مسکونی، متحمل بارهای اقتصادی مختلف می شوند که ضمن فاصله گرفتن از معیارهای مسکن مطلوب موجب نارضایتی ساکنان می گردد. پژوهش حاضر به بررسی ارکان انعطاف پذیری مسکن و تاثیر آن بر رضایتمندی ساکنان واحدهای مسکونی با رویکرد اقتصادی با استفاده از روش توصیفی تحلیلی می پردازد. در همین راستا در ابتدا جمع آوری اطلاعات به استفاده از تحقیقات کتابخانه ای و اسنادی صورت گرفته و در ادامه به منظور سنجش دیدگاه افراد، به تدوین جدول هدف و محتوا براساس مطالعات انجام شده و مصاحبه با اساتید و ساکنان، پرداخته شده است. یافته های پژوش نشان می دهد، با توجه به حضور مخاطبین مختلف واحدهای مسکونی در طول عمر مفید یک ساختمان، نیازهای بیشتر آنان پاسخ داده نمی شود و انعطاف پذیری بعنوان یک راهکار موثر در بهبود کیفیت مسکن علاوه بر کاهش بارهای اقتصادی ضمن افزایش کیفیت کالبدی محیط مسکن امروز، منجر به افزایش رضایتمندی ساکنین مختلف واحدهای مسکونی در طول عمر مفید ساختمان می گردد.

Keywords:

انعطاف پذیری , رضایی مندی ساکنین , مسکن مطلوب , کیفیت مسکن