بررسی توانایی نامیدن در مواجهه در افراد دچار آسیب مغزی تروماتیک مراجعه کننده به بیمارستان امدادی مشهد

هدف: در حوادثی که منجر به آسیب مغزی می شود، قشر پره فرونتال نسبت به قسمت های دیگر مغز بیشتر در معرض خطر قرار دارد و در نتیجه باعث بد عملکردی در سطوح بالای شناختی و کارکردهای اجرایی از جمله زبان و فرآیند بازیابی واژه می شود. پژوهش حاضر به بررسی و ارزیابی توانایی نامیدن در مواجهه در بیماران آسیب مغزی تروماتیک می پردازد. روش بررسی: این مطالعه مقطعی توصیفی تحلیلی روی 20 بیمار ( 10 مرد و 10 زن)، 18 تا 45 ساله انجام شد. از آزمودنی ها تست ارزیابی مختصر وضعیت شناختی گرفته می شد که باید نمره ی بالای 20 را کسب می کردند و سپس با آزمون نامیدن فارسی مورد ارزیابی قرار می گرفتند. تمامی بیماران به روش نمونه گیری در دسترس از بیمارستان شهید کامیاب مشهد انتخاب شدند.یافته ها: یافته های نشان دادند که میانگین پاسخ های صحیح بدون راهنمایی 87/9 پاسخ های صحیح با راهنمایی معنایی 3/3پاسخ های صحیح با راهنمایی آوایی 1/2 پاسخ های غلط 4/8 بدون پاسخ 2/8 و میانگین مجموع پاسخ های صحیح 92/4 است که نشان از این دارد که راهنمایی های معنایی بیشترین تاثیر را در بین انواع راهنمایی ها دارد. همچنین میانگین شبه واژه های معنایی 4/5 و شبه واژه های واجی 0/4 بود. نتیجه گیری: ناهمسویی پژوهش حاضر با سایر تحقیقات به شدت اختلال در جمعیت مورد مطالعه و تعریف از فرایند نامیدن برمی گردد. شدت اختلال نامیدن در بیماران آسیب مغزی تروماتیک خفیف و متوسط، از نوع خفیف می باشد. پاسخ های اشتباه آزمودنی ها، بیشتر از نوع شبه واژه های معنایی بود. از این رو برای بازیابی واژه در این بیماران، راهنمایی معنایی می تواند کمک موثری باشد و می تواند به عنوان راهبرد درمانی معرفی گردد.

Keywords:

نامیدن در مواجهه , آسیب مغزی تروماتیک , زبان