اثر تمرین پیلاتس بر سطوح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز، مالون دی آلدیید و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

هدف از این پژوهش، بررسی اثر هشت هفته تمرین پیلاتس بر سطوح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز، مالون دی آلدیید و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس بود. بدین منظور، 21 زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (با میانگین سنی 36/40±8/30 سال، نمایه توده بدنی 25/39±5/80 کیلوگرم بر متر مربع و نمره ناتوانی (2/1±67/70 بهصورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند . گروه تجربی به مدت هشت هفته (سه جلسه در هفته) به انجام تمرینات پیلاتس پرداخت و نمونه های خونی 24 ساعت قبل و 48 ساعت پس از دوره تمرین جمع آوری گردید. داده ها با استفاده از آزمون تی وابسته و مستقل با سطح معناداری 0.05خP تحلیل شدند. نتایج آزمون تی وابسته نشان میدهد که در گروه تجربی، سطح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز بهدنبال تمرینات پیلاتس بهزش شکل معناداری افزایش یافته است (P=0.01) ، اما سطوح سرمی مالون دی آلدیید و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام تغییر معناداری را نشان نمیدهد (مقادیر P به ترتیب 0/14 و .(0/34 همچنین، سطح سرمی مالون دی آلدیید در گروه کنترل افزایش معناداری (P=0.04) و سطح ظرفیت آنتی اکسیدانی تام کاهش معناداری یافت .(P=0.02) علاوه براین، یافته های آزمون تی مستقل حاکی از این است که سطح سرمی مالون دی آلدیید در گروه کنترل درمقایسه با گروه تجربی افزایش معناداری داشته است .(P=0.03) به طورکلی، به نظر میرسد تمرینات پیلاتس میتواند عاملی کمک کننده جهت بهبود عوامل نوروتروفیکی بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس باشد. اگرچه، این احتمال وجود دارد که این تمرینات قادر به بهبود وضعیت اکسایشی این بیماران نباشند، اما میتوانند از روند روبهگسترش آن جلوگیری نمایند.

اثر تمرین پیلاتس بر سطوح سرمی عامل نوروتروفیک مشتق از مغز، مالون دی آلدیید و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام بیماران زن مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس Keywords:

تمرین پیلاتس , مولتیپل اسکلروزیس , عامل نوروتروفیک مشتق از مغز , مالون دی آلدیید , ظرفیت آنتی اکسیدانی تام