تحلیل روابط بینامتنی مثنوی ولدنامه، رساله سپهسالار و مناقب العارفین بر پایه نظریه ژرار ژنت

براساس رویکرد بینامتنیت، هیچ متنی خودبسنده نیست و هر متن در آن واحد، هم بینامتنی از متون پیشین و هم بینامتنی برای متون پسین خواهد بود. در این جستار به بررسی مناسبات بینامتنی در سه اثر مثنوی ولدنامه سلطانولد، رساله فریدونبناحمد سپهسالار و مناقب العارفین شمسالدین افلاکی بر پایه نظریه ژرار ژنت پرداخته شد. این پژوهش نشان میدهد که رساله سپهسالار و مناقب العارفین در ساختار و محتوای حکایتها به اشکال صریح، غیر صریح و ضمنی متاثر از ولدنامهاند. در این میان، اگرچه مناقب العارفین در مقایسه با رساله سپهسالار از حیث محتوایی شاخ و برگ بیشتری پیدا میکند و با مطالب غیرواقعی و افسانهای آمیخته میشود اما از جهت داستان پردازی و ادبی، جایگاه رفیع تری می یابد.

Keywords:

بینامتنیت , ژرار ژنت , مثنوی ولدنامه , رساله سپهسالار , مناقب العارفین