پناهندگی صفی میرزا دروغین و صلح سپاه نادر با قاید گنجی کرایی

سنت پناهندگی از دوران باستان تا دوران اسلامی در ایران وجود داشته است و از طرف ادیاندادن پناه به پناه جویان مورد تنفیر واقع نشده است، بلکه اعطای پناهندگی یک اقدامبشردوستانه مورد پذیرش قرار گرفت و هم اکنون در سازمان ملل ماده 12 اعلامیه جهانیحقوق بشر به این موضوع اختصاص یافت. هدف از این مطالعه پاسخ به این سوالات است، آیاپناه دادن صفی میرزای دروغین توسط قاید گنجی اشتباه بوده و ثانیا چرا نادر با آنکه قدرت ولشکر زیادی داشت، اعلان صلح کرد. در این مطالعه از متون، مقالات علمی، وب گاه هایاینترنتی و بررسی های میدانی استفاده گردید. نتایج حاصله نشان داد که صفی میرزای دروغیناز طایفه مشایخ عباس سکنه کرایی بود و تحت حمایت و پناه قایدگنجی قرار گرفت؛ کهمغایرتی با قوانین بشردوستانه از باستان تا کنون نداشته است، ثانیا نادر قلی افشار (نادرشاهبعد) به خاطر عدم استرداد صفی میرزا دروغین غضبناک شد و اعلان جنگ نمود. از آنجایی کهنادر یک مدیر و فرمانده نظامی برجسته بود موقعیت را مناسب ندید و اعلان صلح کرد؛ اماکه حتی پیامبر (ص) اسلام و امام علی (ع) آن را در جنگ مجاز نمی دانستند استفاده نمود. سرانجام قایدگنجی به قتل رسید، صفی میرزا در دهدشت گردن زده شد و کوچ اجباری را به افراد ایل کرایی تحمیل نمود.

Keywords:

پناهندگی , صفی میرزا , صلح , نادر , قایدگنجی کرایی