اصطلاح
چند فرهنگی مفهومی است که اخیرا مورد تاکید جوامع گوناگون در مبحث تعلیم و تربیت و به خصوص جامعه شناسی آموزش و پرورش قرار گرفته است. مفهوم آن این است که به رغم گسترش ارتباطات بین المللی مابین کشورها و حرکت آنها به سوی نظامی جهانی و منطقه ای، بعد درون مرزی اقوام و ملیت ها و تفاوت های فرهنگی بین آنها نیز از اهمیت خاصی برخوردار می باشد. گوناگونی فرهنگها به قاره ها و کشورها محدود نمی شود و در درون هر فرهنگ، این گوناگونی کماکان خود نمایی می کند. در این مقاله بدین مسااله می پردازیم که چگونه آموزش و پرورش
چند فرهنگی می تواند با حفظ خرده
فرهنگ ها به عنوان بخشی از میراث فرهنگی یک کشور، فضای مناسبی را برای رشد کودکان یک سرزمین فراهم آورد و نقش کلیدی آن در شکل گیری هویت ملی فرد چگونه خواهد بود. بطور کلی نتیجه گیری می شود که در آموزش
چند فرهنگی با تاکید بر
فرهنگ بومی هر منطقه و قومیت و احترام به آن و بکارگیری آن در فعل آموزش و در عین حال معرفی
فرهنگ ها و قومیت های دیگر جامعه به دانش آموز و ایجاد شرایط شناخت و تعامل با آنها، احساسی ملی گرایانه همراه با شناخت در دانش آموز ایجاد می شود که دارای پایه های محکمی است. روش گردآوری اطلاعات در این تحقیق کتابخانه ای و به روش تحلیلی-توصیفی می باشد