بررسی نحوه میزان مصرف پلیمرهای سوپرجاذب بر روی عملکرد ماش محلی سیستان در منطقه زابل

پلیمرهای سوپر جاذب ژل های آب دوستی هستند که پس از جذب آب در اثر خشک شدن محیط، آب داخل پلیمر به تدریج تخلیه شده و بدین ترتیب خاک به مدت طولانی مرطوب می ماند. کمبود آب خاک عمده ترین عاملی است که باعث کاهش رشد عملکرد ماش در این نواحی می گردد. ماش یک لگوم دانه ریز، تابستانه و با طول دوره رشد کوتاه و یکی از حبوبات با ارزش و سرشار از فسفر است که دانه آن از نظر مواد پروتیینی غنی می باشد. این پژوهش به منظور تعیین مناسب ترین دور آبیاری و مصرف پلیمر سوپرجاذب بر روی عملکرد و اجزاء ماش محلی سیستان در منطقه زابل در بهار سال 1390 به صورت آزمایشی اسپلیت پلات در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با آزمون مقایسه میانگین دانکن به اجرا در آمد فاکتور اصلی دور آبیاری در سه سطح (5 روز، 10 روز، 15 روز) و فاکتور فرعی مصرف پلیمر سوپرجاذب در چهار سطح (s4=45, s3=30, s2=15 کیلوگرم در هکتار) که در عمق 10 سانتی متر خاک استفاده گردید رقم مورد استفاده ماش محلی در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که تیمار مصرف پلیمر سوپرجاذب به میزان 45 کیلوگرم در هکتار همراه با دور آبیاری 10 روز بیشترین روند افزایشی را بر عملکرد و اجزای عملکرد رقم ماش محلی سیستان در پی داشته است.

Keywords:

پلیمر سوپرجاذب , عملکرد , ماش سیستانی