بررسی نقش سرمایه اجتماعی بر حکمروایی خوب شهری (مطالعه موردی: شهر قزوین)

در دهه 1980 الگوی حکمروایی مطلوب شهری با ابتکار عمل بانک جهانی و مرکز اسکان بشر سازمان ملل و سایر نهادهای بینالمللی در ادبیات توسعه وارد شده است که شامل اصولی از قبیل مشارکت، پاسخگویی، شهروندی، شفافیت، کارآمدی، قانونمداری و. . . است. در این الگو فقط نهادهای دولتی را به تنهایی متضمن توسعه نمیداند بلکه دو مولفه دیگر به نام جامعه مدنی و بخش خصوصی را در کنار دولت به عنوان ریوس مثلث توسعه پایدار در نظر میگیرد. از سوی دیگر مفهوم سرمایه اجتماعی که در سالهای اخیر از علوم اجتماعی وارد مباحث عادی و روزمره شده است واز طرف بانک جهانی ثروت نامریی یک کشور نام گرفت در بر گیرنده نهادها و روابط و هنجارهایی است که تعاملات اجتماعی را شکل میدهند. یکی از پیامدهای مثبتی که برای سرمایه های اجتماعی برمی شمارند، تاثیر آن بر عملکرد کارآمد و اثر بخش نهادهای حکومتی، مدنی و بخش خصوصی است. روش تحقیق کمی– پیمایشی و با طرح پرسشنامه ای با طیف لیکرت به بررسی نقش سرمایه اجتماعی در دستیابی به حکمروایی خوب شهری در نمونه مورد مطالعه (شهر قزوین) پرداخته شده است. داده های به دست آمده از پرسشنامه ها در نرم افزار SPSS و از طریق رگرسیون چند متغییره تحلیل شد و نتایج حاصل نشان داد که ارتباط معناداری بین سرمایه اجتماعی و حکمروایی خوب شهری در شهر قزوین وجود دارد به طوریکه با افزایش سرمایه اجتماعی، شاخص های حکمروایی خوب شهری نیز افزایش می یابد.

Keywords:

سرمایه اجتماعی , حکمروایی خوب شهری , SPSS , طیف لیکرت , قزوین