تاریخ نگاری در ایران پیش از اسلام

ایدهٔ تاریخ به عنوان علمی که با مطالعه رفتارهای انسانی بر اساس شواهد، در گذشته ای تاریخی، حقیقت را جستجو کند، بنابر شواهد موجود، نخستین بار از سوی هرودوت در سده پنجم پ.م درک شده است و بعدها توسط اندیشمندان غربی از ویکو تا توینبی و دیگران توسعه یافته است. با اینحال، تاریخ نگاری ایرانی از مکتب هرودوت تاثیر نپذیرفت. بلکه با تاسی از سنت شفاهی و سبک میانرودانی شبه تاریخی که روایت های تاریخی را با مفاهیم خدامحوری (خدامرکزی)، موعظه های ایدیولوژیکی و روایت های داستانی می آراست، توسعه پیدا کرد. از این رو، به کارگیری اصول نقد تاریخی غربی، کمک چندانی به درک اهمیت و مفهوم درست تاریخ نگاری ایرانی نخواهد کرد و ترمینولوژی تاریخی غربی تنها برای مشخص کردن ویژگی های متفاوت ایدهٔ ایرانی از تاریخ سودمند خواهد بود.