نقش فرهنگ در همگرایی/ واگرایی روابط ایران با کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس از 1981 تا 2013 میلادی

این تحقیق به بررسی ابعاد نظری واگرایی فرهنگی در روابط خارجی ایران و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس از بدو تاسیس شورا تا پایان دولت دهم می پردازد و ترس و هراس کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس را متاثر از درک معنای غیر واقعی آنها از مولفه های فرهنگی و هویتی ایران با نگاهی سازه انگارانه می داند. سوال اصلی این نوشتار این است که فرهنگ چگونه می تواند بر روابط ایران و کشور های عضو شورای همکاری خلیج فارس تاثیر گذار باشد فرضیه این تحقیق این است که فرهنگ با توجه به شرایط بین المللی و منطقه ای از طریق مبادلات فرهنگی و فهم بین الاذهانی مشترک (تقویت ایده های غیر مادی، باورها و ارزش های مشترک و...) می تواند زمینه را برای همگرایی فرهنگی فراهم آورد و از طریق تشدید منازعات فرهنگی و تعارض در ساخت اجتماعی و فهم بین الاذهانی (برتری ملی گرایی و ناسیونالیستی عرب و عجمی، رویکرد محافظه کاری و انقلابی، دگر سازی شیعه و سنی و ...) باعث واگرایی در روابط ایران و کشور های عضو شورای همکاری خلیج فارس شود. بواسطه تاثیر این عوامل شاهد واگرایی فرهنگی در کلیه ی دول ایرانی با شورای همکاری بوده و فقط در دوره سازندگی به عادی سازی روابط پرداخته شده است. در نتیجه رسیدن به همگرایی و هویت مشترک و جمعی و ایجاد جامعه و منطقه امن بدون تغییر رویکرد میسر نخواهد بود.

Keywords:

فرهنگ , شورای همکاری خلیج فارس , سازه انگاری , واگرایی- همگرایی