بررسی عوامل تأثیر گذار بر عملکرد روش شیار زنی درکنترل جدا شدگی ورق FRP از سطح بتن

آماده نبودن سطح بتن جهت اتصال مناسب بین سطح بتن و ورق کامپوزیتی FRP از جمله دلایل مهم جداشدگی ورقه های مذکور از سطح بتن می باشد و این مسئله منجر به شکست زودرس و غیراقتصادی عضو سازه ای می گردد، لذا امروزه قبل از اتصال کامپوزیت FRP به سطح بتن جهت تقویت آن، مراحل آماده سازی سطحی انجام می شود با این وجود، آماده سازی سطحی بتن هم دارای مشکلاتی اعم از هزینه ی عملیات، آلودگی زیست محیطی و ... می باشد در همین راستا از مدتی قبل با تحقیقاتی که در دانشگاه صنعتی اصفهان آغاز شد روش شیار زنی به عنوان جایگزینی مناسب برای آماده سازی سطحی معرفی گردید. در این مقاله قصد داریم به بررسی میزان تاثیر پارامتر عمق و عرض شیار برعملکرد روش جدید شیارزنی در کنترل جداشدگی ورق FRP بپردازیم. نمونه های موجود در آزمایشگاه حدود 30 نمونه از نوع منشوری با ابعاد 100×100×500 میلیمتر به صورت غیرمسلح می باشند در ابتدا برروی سطح تمامی نمونه های مورد نظر 2 شیار ب طول، عرض و عمق مشخص ایجاد شده و سپس داخل شیارها به طور کامل توسط اپوکسی مناسب پرگردید. تمامی نمونه ها با ورقه های CFRP مسلح گردیده و تحت آزمایش خمش 4 نقطه ای قرار گرفتند نتایج این تحقیق نشان داد که تاثیر افزایش عرض شیارها بیش از افزایش عمق می باشد و همچنین می توان با انتخاب عمق و عرض شیار معین، از جداشدگی سطحی ورق به طور کامال جلوگیری کرده و یا آن را تا حد زیادی به تعویق انداخت.

Keywords:

ورق کامپوزیتی FRP , آماده سازی سطحی , جدا شدگی سطحی , روش شیار زنی