شهرسازی تاکتیکی؛ مساله ی مشارکت در نسبت با مفهوم حق به شهر

شهرهای قرن 21 باید به شرایط جدید و مداوما در حال تغییر موجود در عصر حاضر پاسخگو باشند، یکی از مقیاس های مداخله ی مطرح در شهر ها، مقیاس بسیار کوچک است. در این پژوهش به معرفی یکی از رویکردهایی که به تازگی در این راستا مطرح شده است به نام شهرسازی تاکتیکی می پردازیم که اغلب شامل اقدامات و مداخلات کم هزینه و زود بازدهی است که منجر به بهبود وضعیت جوامع محلی می شود. سپس اصول و مبانی فکری این رویکرد در نسبت با مفهوم مشارکت مردمی ارایه می گردد؛ از جمله اینکه این رویکرد فرآیندی از پایین به بالا و واکنشی است انتقادی به شیوه های شهرسازی مرسوم گذشته، که با ابتکار عمل از سوی مشارکت کنندگان عمومی آغاز می شود. در ادامه نسبت این رویکرد با مفهوم قدرت و نیز در قیاس با برنامه ربزی راهبردی بررسی شده و اشاره می کنیم که علاوه بر اینکه به شهروندان اجازه ی احیا، بازطراحی و برنامه ریزی مجدد و بی واسطه در فضاهای عمومی را می دهد، پرکننده ی شکاف بین شهرها، مسیولان و شهروندان نیز می باشد. در نهایت هم پس از معرفی مفهوم حق به شهر، به بررسی جایگاه رویکرد شهرسازی تاکتیکی در نسبت با این مفهوم می پردازیم، تا آنجا که نمایان می شود که به طور کلی، آرمان ها و اهداف شهرسازی تاکتیکی به خوبی با حق به شهر همسو بوده چراکه به دنبال ارایه ی جایگزینی برای شهرهای امروزین و جلب مشارکت فعال شهروندان در شکل دادن به فضای شهری است، هرچند در عمل مشاهده می شود که گاه با نظریه مخالف است.لازم به ذکر است که روش گردآوری اطلاعات در این پژوهش از نوع اسنادی و کتابخانه ای بوده که بر روی آنها تحلیل و بررسی صورت گرفته است.

Keywords:

شهرسازی تاکتیکی , مشارکت عمومی , چرخه ی قدرت , حق به شهر , شهرسازی روزمره