نقش طرح معماری در ارتقای کیفیت زندگی در مجتمعهای مسکونی

کیفیت زندگی موضوع جدیدی نیست و تبیین کیفیت زندگی خوب و پاسخ به پرسشهایی در مورد منظور و مقصود نهایی زندگی، توجه متفکرین مذهبی، فلاسفه، هنرمندان و نویسندگان را در طول تاریخ به خود معطوف داشته است. کیفیت زندگی یک اصطلاح وسیع است که مفاهیم زندگی خوب، زندگی ارزشمند، زندگی رضایت بخش و زندگی شاد را شامل می شود. اغلب مفاهیم یک زندگی رضایت بخش و یک زندگی شاد در حالت ذهنی ذهنی ترکیب شده اند که شامل رضایت مندی، تاثیر مثبت و تاثیر منفی میباشد. عده ای از ما که علاقه مند به شهر و محیط اطرافمان هستیم میدانیم که ما درمکان های مختلفی زندگی میکنیم که هرکدام دارای ویژگی زیست محیطی بیشماری هستند که بر کیفیت زندگی ما اثر میگذارند. ما میتوانیم در مورد مکانهایی از مقیاس خانه های شخصی گرفته تا مقیاس محله و واحد همسایگی و حتی شهر ، منطقه و ایالت، جایی که مردم زندگی میکنند، مطالعه کنیم و اینکه این مکانها چگونه بررضایت از زندگی تاثیر میگذارد.یک فرض اساسی که بسیاری از روشهای برنامه ریزی را دربرمیگیرد این است که مکانها ممکن است برای بهبود کیفیت زندگی مردم طراحی شوند. بسیاری از مطالعات نظری و تجربی در ارتباط با مفهوم کیفیت زندگی ارایه شده اند که برای کیفیت زندگی مسکونی استفاده می شوند. در مطالعات اخیر انجام شده ، رضایت مسکونی به عنوان یکی از حوزه های رضایت از زندگی مورد توجه قرار گرفته است و ازموضوعاتی است که به صورت سیستماتیک در معماری معاصر و بالاخص روانشناسی محیطی به آن پرداخته میشود. با توجه به اینکه هم اکنون اکثر جمعیت شهرها در مجتمع های مسکونی زندگی میکنند بالا بردن کیفیت زندگی در این مجتمع ها میتواند سبب ایجاد رضایتمندی ساکنین شود. در این مقاله سعی شده با شناسایی شاخص های زندگی مسکونی ، نقش آنها در ارتقا کیفیت زندگی مورد بررسی قرار گیرد.

Keywords:

کیفیت زندگی , شاخص عینی , شاخص ذهنی , رضایتمندی