ارزیابی اختیارات واقعی فازی

سرمایه گذاران همواره تلاش زیادی را در زمینه ارزیابی و انتخاب طرح ها ی مناسب و تخصیص بهینه منابع محدود خویش به این طرح ها می کنند . از طرفی تغییر در سناریو های اقتصادی و تجاری و عدم قطعیت های حاصل از آنها تصمیم گیری را دشوار می کند . ارزش گذاری سبد طرح های بهینه بر اساس روش های سنتی نظیر حداکثر کردن ارزش فعلی خالص ) NPV ( و نرخ بازده داخلی ) IRR ( و به حداقل رساندن انحراف معیار NPV از یک طرف قادر نیست آثار عدم قطعیت های آتی که همان تغییرات در مقادیر جریان های نقدی آتی پروژه هست را پوشش دهد و از طرف دیگر انعطاف پذیری های مدیریتی ) اختیارات واقعی ( که یک سرمایه گذار قبل ، حین و پس از پذیرش یک طرح سرمایه گذاری می تواند انجام دهد از جمله اختیار به تعویق انداختن اجرای پروژه ، اختیار اجرای مرحله ای پروژه ، اختیار توقف موقت فاز ساخت ، اختیار توقف موقت عملیات بهره برداری ، اختیارتوسعه پروژه ، اختیار بازسازی پروژه ، اختیار رهاسازی پروژه و... را نادیده می گیرد لذا از این حیث روش های سنتی نظیر NPV ارزش واقعی پروژه را کم برآورد می کند. برای رسیدگی به موضوع عدم قطعیت در ارزیابی ها و تخمین جریانات نقدی آتی پروژه های صنعتی ، به دلیل محدود بودن تعداد بازیگران در صنعت استفاده از نظریه احتمال ، شرایط لازم برای اعتبار قانون اعداد بزرگ را تامین نمی کند لذا مناسب نبوده و باید به سراغ نظریه امکان و روشهای فازی برویم. در این تحقیق ما نشان می دهیم که چگونه روش اختیارات واقعی فازی به عنوان یک رویکرد مکمل روشهای سنتی می تواند با لحاظ کردن عدم قطعیت و بکار گیری انعطاف پذیری مدیریتی به برآورد واقعی تری از ارزش واقعی پروژه بپردازد. و زمان بهینه سرمایه گذاری را مشخص نماید

Keywords:

ارزش فعلی خالص , اختیارات واقعی فازی , زمان بهینه ی سرمایه گذاری