یادکرد حیوانات در نهج البلاغه، کارکرد حقیقی و تصویر آفرینی هنری

یادکرد از جانداران به ویژه حیوانات، از راه های ایجاد حیات و حرکت در تصویرآفرینی هنری و ادبیاست. از این طریق میتوان تصاویر را از رکود خارج کرد و اثربخشی و نفوذ آن را بیشتر نمود. بر همیناساس، یکی از کارکردهای نام بردن از حیوانات در نهج البلاغه، نقشی است که این مهم در خلق تصاویر برعهده دارد. در این نوشتار که با روشی توصیفی- تحلیلی به انجام رسیده، سیوسه گونه حیوان را درنهج البلاغه شناسایی کرده است. این نامبری دلایل متعددی داشته است؛ گاه به صورت حقیقی و از جهتخلقت و اوصاف، ماموریت داشتن، حقوق و احکام، بیان علم الهی و حشر و معاد بوده است. همچنین دربرخی موارد، عناصر بیانی چون تشبیه، استعاره، مجاز و کنایه مورد توجه بوده است. در نهج البلاغه، بسیاریاز تصویرسازی ها از دنیا، فضایل و رذایل اخلاقی، گناه، تقوا، فرار از جنگ و امثال آن با استفاده از جنبه هایمختلف حیوانات به تصویر کشیده شده است.

Keywords:

نهج البلاغه , تصویرآفرینی , حیوان , کارکرد حقیقی , کارکرد هنری