فرآیند تامین امنیت افراد پس از زلزله در بافتهای تاریخی

نیاز جوامع به فضاهای امن در سایه حوادث طبیعی، ازجمله مسایلی است که به سبب افزایش چشمگیر این حوادث، تفکر بشر را به خود معطوف کرده است. زلزله به عنوان مخرب ترین بلایای طبیعی، به ویژه در کشور ایران که دارای موقعیت خاص جغرافیایی و بافت غالبا فرسوده است، هرساله جان عده ی بیشماری را میگیرد و افراد زیادی را بیخانمان میکند. بافتهای تاریخی به منزله ی قسمتی از سیستم شهری که از لحاظ کالبدی و مورفولوژیک دارای ارزش هستند عمدتا به سبب قدمت زیاد و در صورت عدم توجه، به بافتهای فرسوده تبدیل میشوند و لذا توانایی مقابله با حوادث نابهنگام طبیعت را ندارند. بروز سانحه و پیرو آن از دست دادن سرپناه افراد آسیب دیده را بر آن وا میدارد که به موجب احساس ترس و ناامنی زیستگاه خود را ترک کنند و یا در صورت احساس امنیت در همان منطقه مستقر شوند. در زمان رخداد حادثه، مشکل عمده ی افراد و ارگانها بحث وجود امنیت در کنار دیگر تمهیدات برای امدادرسانی میباشد. در این میان تامین امنیت در بافتهای تاریخی به سبب آسیب پذیری زیاد این مجموعه، تراکم جمعیتی موجود و عدم وجود امکانات و زیرساختهای لازم از نکات حایز اهمیت است که میتواند باعث کاهش ضایعات و تلفات گردد. بر این اساس شناخت الزامات شهرسازی، روانشناختی و زیست محیطی میتواند موجب حصول اطمینان از عدم وقوع ناهنجاریهای اجتماعی و سوءاستفاده از بی نظمی های ناشی از حوادث گردد. پژوهش پیش رو با هدف ارایه ی راهکارهایی جهت افزایش ابعاد امنیتی- اجتماعی اسکان پس از زلزله در بافتهای تاریخی بهصورت نظری و با روش مطالعات کتابخانه ای و اسنادی تنظیم شده است و سعی بر آن دارد با بررسی نقش مدیریت بحران و شهرسازی در القای احساس امنیت و به منظور کاهش خسارات جانی و مالی و تسریع بهبودی روحی و جسمی، آرامش خاطر جوامع در رویارویی با حوادث طبیعی را تضمین کند.

Keywords:

امنیت , مدیریت بحران , زلزله , بافتهای تاریخی