بررسی اثر نانو ذره انسولین خوارکی بر میزان پراکسداسیون لیپیدی و اکسیداسیون پروتیینی خون در مقایسه با انسولین تزریقی زیر جلدی در موش صحرایی نر دیابتی

سابقه و هدف: انسولین ملکولی بسیار هیدروفیل می باشد که تحت تاثیر آنزیم های گوارشی قرار می گیرد. استفاده از نانو ذرات پلیمری به عنوان حامل هایی برای تحویل انسولین پیشنهاد می گردد. افزایش آسیب اکسیداتیو از طریق پراکسیداسیون لیپیدی و اکسیداسیون پروتیینی از عوامل مهم در پاتوژنز بیماری دیابت می باشد. انسولین یکی از بهترین داروها برای درمان دیابت، کنترل قند خون و کاهش عوارض ناشی از دیابت می باشد، ولی بدلیل تهاجمی بودن روش مصرف انسولین، استفاده از آن پذیرش کمتری از سوی بیماران دارد. لذا تحقیق در مورد روش های دیگر مصرف انسولین به خصوص خوراکی و اثرات آن بر عملکرد بافت های مختلف بدن لازم می باشد، در این مطالعه اثرات نانوذره انسولین بر بیومارکرهای آسیب اکسیداتیو خون در مقایسه با انسولین تزریقی زیر جلدی در موش های صحرایی نر دیابتی مورد بررسی قرار گرفت. مواد و روش ها: 30 راس رت نر بالغ نژاد ویستار در محدوده وزنی220-180 گرم به صورت تصادفی به 6 گروه تقسیم و به مدت 14 روز تیمار شدند. گروه1: کنترل سالم، گروه2: کنترل دیابتیک، گروه3: دیابتی دریافت کننده کپسول های حاوی نانوذرات انسولین (U/kg30، خوراکی)، گروه4: سالم تیمار شده با کپسول های حاوی نانوذرات انسولین (U/kg30، خوراکی)، گروه5: دیابتی درمان شده با انسولین رگولار (U/kg5، تزریق زیر جلدی)، گروه6: سالم تیمار شده با مشتق کواترنریزه و آروماتیزه کایتوزان (mg/kg15، گاواژ). بعد از 14 روز از رت ها خونگیری شد و پارامترهای پراکسیداسیون لیپیدی و اکسیداسیون پروتیینی با روش های بیوشیمیایی اندازه گیری شد و داده ها با نرم افزار SPSS 18 آنالیز شدند. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که نانوذره انسولین خوراکی و تزریقی باعث کاهش در میزان پراکسیداسیون لیپیدی و اکسیداسیون پروتیینی نسبت به گروه کنترل دیابتی به صورت معنادار شد. نتیجه گیری: همانطور که در نتایج این بررسی نشان داده شد، مصرف نانوذره انسولین خوراکی باعث بهبود وضعیت آسیب اکسیداتیو خون نسبت به گروه دیابتی می گردد.

Keywords:

نانوذره انسولین , دیابت , سرم , استرس اکسیداتیو