برداشت انرژی ارتعاشی در سیستم ترکیبی پیزوالکتریک و الکترومغناطیس با استفاده از تشدید فوق هارمونیک

هدف از این پژوهش، بررسی سیستم برداشت انرژی غیرخطی به صورت ترکیب مکانیزم های پیزوالکتریک و الکترومغناطیس در برابر تحریک فوق هارمونیک می باشد. در مقاله پیش رو برداشت انرژی ارتعاشی در حالتی که فرکانس تحر یک خارجی برابر با فرکانس تشدید فوق هارمونیک باشد بررسی گردیده است که در تحقیقات پیشین تاکنون مورد مطالعه قرار نگرفته است. سیستم مورد نظر در حالت پایداری یگانه بررسی گردیده است. در این حالت جابه جایی نوک تیر و میزان توان خروجی در هر دو مکانیزم برداشت انرژی بدست آمده است و نشان داده شده است که تشدید فوق هارمونیک برای بهره برداری از سیستم های برداشت انرژی غیر خطی مفید است، که این پدیده از مزیت های سیستم های برداشت انرژی غیرخطی می باشد. همچنین نشان داده شده است که میزان توان بدست آمده از مکانیزم پیزوالکتریک بیشتر از میزان توان بدست آمده از مکانیزم الکترومغناطیس می باشد. با استفاده از روش تحلیلی تیوری اغتشاشات بر پایه ی روش مقیاس چند گانه تمامی معادلات حاکم بر سیستم غیرخطی برداشت انرژی حل گردیده و نتایج بدست آمده است

Keywords:

برداشت انرژی , پیزوالکتریک , الکترومغناطیس , تشدید فوقهارمونیک , روش مقایس های چندگانه