آثار پرداخت دین دیگری توسط ثالث از روی ناچاری

مطابق ماده 267 ق. م. ایفای دین از جانب غیرمدیون (حتی بدون اذن مدیون) جایز است. اگرچه قانون مدنی در ادامه ماده 267 ق.م، به صورت یک قاعده کلی بیان داشته که پرداخت بدوناذن حقی برای پرداخت کننده در مراجعه به مدیون ایجاد نمی نماید، اما این سوال مطرح میشود که آیا شرایط و وضعیتی که موجب پرداخت دین از جانب غیرمدیون شده می تواند موثردر مقام باشد، به گونه ای که شخص ثالث بتواند با دادن دین متعهد اصلی و بدون اینکه اذن درپرداخت داشته باشد به او مراجعه کند پژوهش حاضر به روش توصیفی- تحلیلی به بررسیایفای دین مدیون توسط دیگری از روی ناچاری پرداخته است. یافته های پژوهش نشانمی دهد که حق رجوع ثالث غیرماذون تنها مشروط به اذن از طرف مدیون نیست و اگر ثالثدر باب مسیولیت مدنی ، گاه به جهت قایم مقامی ، گاه به صورت استیفای ناروا یا اداره فضولی و گاه به طور ضمان و یا کفالت دین دیگری را پرداخت کرده باشد، حق رجوع به مدیون را دارد.

Keywords:

ایفاء دین , شخص ثالث , دارا شدن ناعادلانه , استفاده بدون جهت