بررسی تطبیقی شاخص های کیفیت زندگی در بافت های فرسوده و جدیدشهری؛ (مطالعه موردی: محله فیض آباد و ظفر کرمانشاه)

کیفیت زندگی واژه ای است چند بعدی و چند مفهومی که از دهه ۱۹۶۰ وارد مباحث جغرافیا، مخصوصا جغرافیای انسانی گردیده و امروزه هدف اصلی برنامه ریزی شهری، ارتقاء سطح کیفیت زندگی ساکنین شهر می باشد. کیفیت زندگی از شاخص ها و زیرشاخص هایی تشکیل می شود که فرض ممکن بر این است که در هر مکان به یک میزان اهمیت و اولویت نداشته باشند. مخصوصا در دو نوع بافت فرسوده و جدید. هدف این تحقیق بررسی شاخص های کیفیت زندگی در بافت فرسوده و بافت جدید (نمونه موردی: محله فیض آباد ظفر شهر کرمانشاه) می باشد و سعی بر آن دارد که با توصیف و تبیین کیفیت زندگی و شناخت شاخص های تاثیرگذار، رتبه و سهم هرکدام از این شاخص ها و نحوه سنجش آنها را در محیط های شهری بررسی کند. مبنای سنجش سطح کیفیت در بافت فرسوده و جدید شاخص های اقتصادی اجتماعی، زیست محیطی، کالبدی می باشد، روش کار بر مبنای اطلاعات بدست آمده از طریق مطالعات اسنادی، مطالعات میدانی می باشد و از طریق ابزار پرسشنامه اطلاعات گردآوری شده و برحسب طیف لیکرت امتیازبندی شده اند. امتیاز این شاخص ها از یک تا ۵ (حالت بسیار بد تا بسیار خوب و یا بسیار کم تا بسیار زیاد) می باشد و میانگین این میزان عدد ۳ می باشد. داده اه در محیط spss با استفاده از آمار توصیفی و مدل رتبه بندی فریدمن، مورد تحلیل قرار گرفته اند. حجم نمونه از طریق فرمول کوکران بدست آمده و روش نمونه گیری برای مشخص کردن محله ها از نمونه گیری خوشه ای- فضایی بوده و در مراحل بعد برای انتخاب پرسش شوندگان از نمونه گیری تصادفی استفاده شده است. نتایج تحقیق حاکی از این است نوع و رتبه شاخص های کیفیت زندگی در هر محله متفاوت می باشد، بگونه ای که شاخص کالبدی در محله فرسوده فیض آباد بالاترین رتبه را به خود اختصاص داده و این وضعیت در محله جدید ظفر مربوط به شاخص اجتماعی می باشد.

Keywords:

کیفیت زندگی , بافت فرسوده , بافت جدید , محله ظفر و فیض آباد , کرمانشاه