نمودپذیری حس دلبستگی به مکان فضاهای باز در آپارتمان های مسکونی، نمونه موردی: آپارتمان های شهر شیراز

دلبستگی مکانی از دهه 60 و به دنبال طرح مفهوم مکان در مطالعات روانشناسی محیطی مطرح شد. عدم اجماع بر چیستی و چگونگی فرایند شکل گیری دلبستگی مکانی و کاربست مفاهیم مشابه به جای دلبستگی مکانی، آن را به مفهومی بی ثبات و لغزنده تبدیل کرده است. محدودیت های موجود در شهرهای بزرگ، منجر به گسترش ساخت مجتمع های مسکونی و کاهش سهم حیاط خصوصی در معماری معاصر گردیده است فضای باز مسکونی علاوه بر تامین نور و روشنایی فضاهای داخلی و تهویهٔ طبیعی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی است. با توجه به محدودیت فضای داخلی واحدهای مسکونی و سابقهٔ سنتی حضور حیاط در زندگی ایرانی، فضای باز مجالی برای گسترش عملکرد فضای داخلی و رابطه آن با فضای بیرونی است. بنابراین، بازنگری و شناخت وضع موجود فضای باز، زمینه ساز طراحی آگاهانه تر فضاهای باز مسکونی در آینده است. از این رو، 3 مجتمع مسکونی دراک، گلدشت و مجتمع مسکونی فرانسوی ساز در شهر شیراز برای تحلیل وضعیت دلبستگی مکانی در فضاهای باز انتخاب شد. محقق با طراحی پرسشنامه ای محقق ساز نسبت به توزیع در این دو مجتمع مبادرت ورزید. داده های به دست آمده با برنامه تجزیه و تحلیل علوم اجتماعی SPSS تحلیل شد. نتایج به دست آمده در این مجتمع ها نشان داد که سطح دلبستگی به مکان در مجتمع دراک بالاتر از 2 مجتمع دیگر بوده است، بنابراین، می توان گفت فضاهای باز مجتمع های مسکونی تاثیر فراوانی در دلبستگی به مکان این گونه مجتمع ها دارد. همچنین مشخص شد که در اینگونه مجتمع ها زنان احساس دلبستگی بیشتری نسبت به مردان دارند. علاوه بر این، هرچه سن افراد بالاتر رفته اتست دلبستگی به مکان آنها نیز افزایش یافته است

Keywords:

دلبستگی به مکان , مجتمع های مسکونی , فضاهای باز