بررسی رویکرد پدیدارشناسانه میبدی نسبت به انسان در کشف الاسرار به وسیله روش تحلیل گفتمان

چیزهای یکسان برای هر شخص به شیوه ای متفاوت پدیدار میشود و این پدیدارشدن مطابق است با مکانهای متفاوتی که هرکس برای دیدن آن چیز واحد، اتخاد میکند. نویسنده ی کشف الاسرار نیز که از منظر دو رویکرد شرعی و عرفانی به پدیده های موجود در آیات قرآن مینگرد به طور ناخودآگاه در هریک از این دو حوزه ی فکری تحت تاثیر جهانبینی های پذیرفته شده ی همان حوزه واقع گشته و آیات، مسایل و پدیده های مشترک قرآنی با ورود به هر رویکرد، در راستای دیدگاه های آن، مورد تفسیر و تحلیل قرار گرفته است. نمونه ای از این رویکردهای دوگانه، در نگرش نویسنده نسبت به پدیدهی انسان مشاهده میشود. از این رو این مقاله بر آن است تا با بررسی صورتبندی گفتمانی میبدی در دو نوبت شرعی و عرفانی کشف الاسرار، دوگانگی رویکرد نویسنده نسبت به پدیده ی انسان و جهانبینی های همراستا با هر حوزه ی فکری در این اثر نسبت به این پدیده را مورد کاوش قرار دهد.

Keywords:

میبدی , کشف الاسرار , پدیدارشناسی , انسان , شرع , عرفان , تحلیل گفتمان نقشگرا.