مشترکات ابن عربی و مولوی در حوزه اندیشه عرفانی

گفتمان(Discourse) یا تحلیل النصوص که گاهی مترادف علم الص نیز به کار می رود، از اصطلاحات زبان شناسی نوین است که به سرعت در حوزه ادبیات وارد شده و امروزه کاربرد وسیعی یافته است. بی گمان گفتمان محصول ارتباط و تعامل مباشران گفتگو در بافتی اجنماعی وفرهنگی و ناشی از روابط افراد جامعه انسانی با یکدیگر است. ابن عربی ومولانا یکی از شگفتی های تبار انسانی هستند که آرا و اندیشه های عرفانی آنها از همیشه تا جاویدان چونان خورشیدی درخشان در آسمان معارف انسانی می درخشد. آنچه مسلم است این دو بزرگ با یکدیگر ملاقات کرده و نسبت به هم ارادتی فوق العاده داشته اند. در مقاله حاضر به برخی از مشترکات اندیشه عرفانی آنان نظیر وحدت وجود ، انسان کامل، آدم ابوالبشر، اعیان ثابته ، عدم وعرض، تجلی وابلیس پرداخته شده است. تاکنون در این زمینه تحقیق جامع و مانعی انجام نپذیرفته و این مقاله کوششی است ولو اندک در این راستا که تاثیر پذیری این دو بزرگی را از یکدیگر تا حدودی باز می نماید.

Keywords:

انسان کامل , وحدت وجود , اعیان ثابته , تجلی , ابن عربی , مولانا.