تاثیر حیاط مرکزی در پایداری خانه های اقلیم گرم و خشک ایران (نمونه موردی: خانه های شهر یزد)

امروزه معماری پایدار از مهم ترین مباحث مطرح در عرصه ساخت و ساز بوده و به ویژه بخش مسکن را با توجه به نقش پررنگ آن در دستیابی به اهداف این معماری از جمله کاهش مصرف انرژی و آسیب های زیست محیطی و نیز برآوردن نیازهای انسانی مورد هدف قرار می دهد. برای دستیابی به اهداف معماری پایدار در حوزه مسکونی، توجه به اصول مطرح شده در این معماری ضروری است. از نمونه های بسیار خوب معماری پایدار در حوزه مسکونی می توان به معماری سنتی ایران اشاره نمود. شهر یزد از جمله شهرهایی در ایران است که نمونه های متعددی از چنین خانه هایی را در خود دارد. یکی از مهم ترین عناصر این خانه ها که تاثیر فراوانی در پایداری آنها دارد حیاط مرکزی یا میانسرا است. الگوها و راهکارهای بکارگرفته شده در این فضا در مجموع ضمن مطابقت با ویژگی های اقلیمی این منطقه، کیفیت های فضایی مطلوبی برای ساکنین این خانه ها فراهم کرده و حیاط را به فضایی برای حضور آدمی مبدل ساخته است. امروزه این راهکارها می توانند در طراحی و ساخت فضاهای باز مسکونی پایدار مورد استفاده قرار گیرند. بدین منظور در این مقاله ابتدا ضمن معرفی مفهوم معماری پایدار، به بیان اصول و اهداف این معماری پرداخته شده و در ادامه با معرفی اقلیم گرم و خشک ایران و شهر یزد، ویژگی های معماری خانه های درونگرای شهر یزد بیان شده و در نهایت با بررسی اصول معماری پایدار در حیاط مرکزی این خانه ‎ها، ویژگی های حیاط مرکزی که موجد پایداری در این خانه ها هستند مشخص گردیده است. در این پژوهش از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی و شیوه تحقیق مرور متون و منابع استفاده شده است

Keywords:

معماری پایدار , معماری اقلیمی , یزد , معماری درونگرا , حیاط مرکزی