بررسی وضعیت موجود آموزش طب سنتی مکمل در دانشگاه های علوم پزشکی ایران در سال 90

نظر به علاقمندی، رویکرد ملی جهانی استفاده وسیع عمومی از طب سنتی مکمل، در پاسخ به نیاز به آموزش دادن پزشکان ارایه دهندگان مراقبت های بهداشتی درباره این درمانها، بسیاری از دانشگاههای ایران شروع به ارایه دروسی در این زمینه نموده اند. ازآنجا که آمار دقیقی از تنوع دامنه آموزش طب سنتی مکمل دردانشگاههای ایران هم چنین وضعیت سازمانی جنبه های آکادمیک این آموزش ها وجود ندارد، مطالعه حاضر با هدف تعیین تنوع دامنه این آموزش ها هم چنین جمع آوری اطلاعات مربوط به وضعیت سازمانی آنها طراحی شد.این پژوهش در سال 90 بعد از گذشت سال از تاسیس دانشکده طب ایرانی پذیرش دستیار تخصصی از میان پزشکان در این رشته انجام شد. روش کار: در این مطالعه مقطعی چک لیست محقق ساخته ضمیمه که روایی آن توسط 10 نفر از اعضای هیات علمی گروه آموزش پزشکی دانشکده پزشکی اعضای هیات علمی دانشکده طب سنتی مکمل سنجیده شد. پرسشنامه اولیه مبتنی بر سوالات مورد نیاز تهیه به اعضای هیات علمی ارایه گردید. پس از اعمال نظرات افراد، پرسشنامه نهایی شده به یکی از روشهای الکترونیکی یا به صورت نامه رسمی به روسای دانشگاهها ارایه با تماس تلفنی پیگیری می شد. پایایی ابزار به روش Split-half بررسی گردید. این ابزار برای جمع آوری اطلاعات پرسشنامه در تمامی دانشگاهها مورد استفاده قرار گرفت. داده های بدست آمده با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 16 تجزیه تحلیل شدند. نتایج: در 12 دانشگاه سطح کشور (4/41 درصد) مرکز تحقیقاتی در زمینه طب سنتی مکمل وجود داشت. در دانشگاه سطح کشور (2/17 درصد) دانشکده ای در زمینه طب سنتی مکمل وجود داشت. در دانشگاه سطح کشور (3/10 درصد) مدرسین با مفهوم طب Integrative آشنایی کامل داشتند. شایعترین موضاعات مرتبط با طب سنتی در حال تدریس در دانشگاههای سطح کشور به ترتیب عبارتند از تغذیه رژیم های غذایی (5/34 درصد)، گیاهان دارویی (31 درصد)، مبانی طب سنتی ایرانی(2/17 درصد)، درمانهای گیاهان سنتی ایرانی (3/10 درصد)، طب سوزنی (3/10 درصد)، داروسازی سنتی ایرانی ماساژ درمانی مدیتیشن ریلکسیشن طب چینی هر کدام 9/6 درصد)، ورزشهای درمانی، کایروپرکتیک معنویت درمانهای وابسته مانند دعا درمانی (هرکدام 4/3 درصد).

Keywords:

آموزش پزشکی , طب سنتی , درمان های مکمل , پزشکی تلفیقی جامع نگر