معرفی الگوی ساختار یافته جهت ارزیابی موقعیت مکانی ایستگاه آتش نشانی (با مثالی کاربردی)

امروزه تجزیه و تحلیل مکان مراکز امداد و نجات یکی از اولین و اساسی ترین گام ها در برنامه ریزی و توسعه شهرها بشمار میرود. یکی از مشکلات عمده کلان شهرهای کشور در حال توسعه عدم شناخت کافی متغیرهای محیطی و بالطبع ناآگاهی از پتانسیل های بحرانی در مناطق گوناگون می باشد، بر این پایه بسیاری از سرمایه گذاری های انجام شده در بخش امداد و نجات، معمولا به بازدهی مطلوب دست نیافته و اتلاف سرمایه ناشی از عدم تطابق برنامه ریزی ها با ویژگیهای محیطی از جمله خصویات بارز این شهرها به شمار میرود. در این مقاله با توجه به وضعیت نامطلوب تهران و شهرهای بزرگ ایران که گفته می شود همگی بشدت در مقابل زلزله و سایر حوادث طبیعی آسیب پذیرند، با استفاده از فنون تصمیم گیری گروهی و تحقیق در عملیات سعی شده وضعیت مکانی ایستگاه های آتش نشانی مورد ارزیابی و تجزیه و تحلیل قرار گیرد. مطابق متدولوژی ارائه شده، جهت مکان سنجی ایستگاه های آتش نشانی در یک شهر انتخابی، ارزیابی هر ایستگاه بر اساس فرآیندی ساختار یافته در قالب یک مدل جامع مورد بررسی قرار گرفته است. بطوریکه بعد از تعیین شاخص های دخیل درموقعیت مکانی ایستگاه های آتش نشانی، شاخص های مذکور ارزیابی و وزن دهی شده و با تشکیل ماتریس تصمیم گیری، ایستگاه های آتش نشانی موجود مطابق تکنیکی خاص امتیازدهی و نهایتا تجزیه و تحلیل شده است. در پایان، با ارائه مثالی کاربردی از مباحث تئوریک گفته شده، طریقه کاربری متدلوژی پشنهادی در ارزیابی مکانی ایستگاه های آتش نشانی شهرهایی همچون تهران و سایر کلان شهرهای کشور نشان داده شده است. به امید آنکه پژوهش حاضر بتواند گام موثری در بهبود تصمیمات اتخاذ شده باشد و در آینده شاهد کاهش اثرات مخرب حوادث احتمالی باشیم.