انتخاب مناسبترین مدلهای قرارداد PPP در ایران با روش AHP

رشد توسعه اقتصادی کشورها در گرو اجرای پروژه های مختلف زیرساختی می باشند. دولت ها به طور کلی بخش عمومی، همواره به دنبال ارایه خدمات کاراتر با کیفیت بالاتر بوده اند. با توجه به ساختار بخش های عمومی کشورها مشکلات آسیب های موجود، شاهد طولانی شدن اجرای ناکارآمد پروژه های زیرساختی به دلایلی همچون رویکرد های بوروکراتیک سنتی هستیم که به نوبه خود موجب کاهش کیفیت ارایه خدمات نیز می شود. از سوی دیگر محدودیت های منابع بودجه ای دولت ها برای تامین مالی پروژه های بزرگ، کشورهای مختلف را بر آن داشته تا از تکنیک های مختلف مشارکت عمومی خصوصی، منجمله تامین مالی پروژه محور در قالب استفاده حداکثری از ظرفیتهای شرکت مجری پروژه (SPV)، جهت تسهیم بهتر ریسک توسعه اقتصادی استفاده نمایند. در این پژوهش عوامل موثر چالش زا در قراردادهای مشارکت عمومی خصوصی(PPP) از طریق پرسشنامه طبق نظر جامعه آماری خبرگان پژوهش، تعیین رتبه بندی شدند. سپس داده ها توسط متدلوژی فرآیند تحلیل سلسله مراتبی(AHP) با استفاده از نرم افزار Expert Choice تحلیل گردیدند. نتیجتا برای کشور ایران، مناسب ترین روش در قراردادهایPPP به ترتیب اولویت، روشهای ساخت-بهره برداری-واگذاری (BOT)، طراحی-احداث-تامین اعتبار-راه اندازی (DBFO)، ساخت-مالکیت-بهره برداری(BOO) خواهند بود در غیر اینصورت رجوع به قراردادهای برون سپاری سنتی، پیشنهاد می گردد.

Keywords:

مشارکت عمومی خصوصی , تامین مالی , پروژه , اقتصاد , ریسک